Dankbaarweek #3

Deze week stond in het teken van naar binnen keren en go with the flow. Liefde, zachtheid en dankbaarheid. Lees mee.

Op maandag werkt de man onverwachts over. Dat betekent voor mij een drukke avondspits. In 1,5 uur tijd ‘moet’ ik de kids ophalen, de hond uitlaten, koken, eten en de kids in bed leggen. Dankbaar voor onze gevulde vriezer! Er stond nog spaghetti in. Dus opwarmen en gaan.

De man komt uiteindelijk pas om kwart voor 9 thuis. Als hij een seintje geeft dat het er bijna op zit, bestel ik alvast een kapsalon voor hem. Hij kan het ontzettend waarderen. Soms is een gebaar zo klein en lijkt hij niet zo speciaal. Maar voor de ontvanger kan het een hoop betekenen. Dankbaar voor de moeiteloze avond.

Op dinsdag is het even spannend op het werk. We tuigen de kerstboom open er ontstaat een vlam in de verlengkabel. Mijn collega handelt snel en het loopt met een sisser af.
We sluiten de dag af met heerlijk gezwijmel: ‘papa ik vind jou heel lief en mama ook’. Mijn hart smelt. Dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefde van de bloedjes.

Woensdag ben ik vermoeid en heb ik hoofdpijn. Ik schuif wat taakjes door naar volgende week en werk de taken af die mij minder energie en moeite kosten. Op deze manier kan ik toch productief genoeg werken. Dankbaar dat ik steeds meer voel wat ik nodig heb en daar naar kan handelen.
In de avond kijken we een heerlijke kerstserie op Netflix: Dash & Lily. Het is heerlijk knus en de serie is een enorme aanrader.

Donderdag is ons meidenmiddagje. De kleuter is naar school en de dreumes mag bij mama blijven. Ik heb een moeiteloze dag samen met mijn kleine meisje. Genoten van de onverdeelde aandacht voor mijn kleine meisje. Als ze slaapt pak ik de yogamat en mijn journal erbij. Even echt me/us-time, zonder me druk te maken over alle ‘moetjes’. In de ochtend krijg ik een teken, die volledig aansluit bij mijn proces waar ik midden inzit. Dankbaar voor de fijne dag.

Op vrijdag poept de dreumes voor het eerst op haar potje. Trots op haar! Het clasht daarna flink met de kleuter. Opruimen is een dingetje hier in huis. Zo nu en dan vertikt hij op te ruimen. In zo’n situatie is het verleidelijk om de machtsstrijd aan te gaan. Vaak lukt het ons daar uit te blijven, maar op vrijdag heb ik daar moeite mee. Ik weet gewoonweg niet meer hoe ik de situatie kan ombuigen. We zijn beide gefrustreerd en verdrietig. Ik zeg dingen die ik niet wil zeggen en voel me machteloos. We staan helemaal niet meer met elkaar in verbinding.

Als de situatie bedaard en we beide weer het gesprek aan kunnen gaan zeg ik sorry. Hij verontschuldigt zichzelf voor het niet gaan opruimen (uit zichzelf). We geven elkaar een dikke kus en knuffel. Als ik de yoga mat erbij pak, dan wil hij mee doen. Dus zetten we kinderyoga en kindermeditaties op. Waar hij zichtbaar van geniet. Dankbaar dat we samen weer de verbinding hebben gevonden en de dag heerlijk hebben kunnen voortzetten.

Zaterdag slaap ik uit tot 9:20, een unicum. De kids zijn uit logeren. Op dat soort avondjes gaan we pas na middernacht naar bed en zit ik normaal tussen half 8 en 8 weer beneden. Vandaag was dat gelukkig anders. Zo genieten als je dan wel genoeg slaap kunt pakken.

Op zondag hebben we weer een keuteldagje. We doen wat huishoudelijke taken. Knuffelen op de bank en maken hele kunstwerken met stiften.

Aan het einde van de middag wandelen we 5 kilometer. De wandeling verloopt niet vlekkeloos. Want de dreumes valt en heeft een dikke lip. De kleuter is moe en heeft het koud. Als de dreumes de hondenriem niet meer mag vasthouden, omdat we bij de weg komen, gaan haar waterlanders open. Ze huilt de hele weg naar huis. Het is een uitdaging om dan positief te blijven. Als we thuis komen kijken we nog even samen frozen om bij te komen van het verdriet. Ondanks de obstakels was het een heerlijke wandeling en heb ik toch kunnen genieten van het buiten zijn.