Dankbaarweek #30

Iedere week deel ik mijn week in dankbaarheden. Omdat er altijd iets is om dankbaar voor te zijn, al is het maar heel klein. Deze week is een ode aan onze kat. Aan de keizer des huizes.

Zwaarmoedig besloot ik gisteravond dat ik deze dankbaarweek niet zou schrijven. Het had allemaal geen zin. Maar dan zou ik juist voorbij gaan aan dat wat ik jullie en mezelf wil meegeven. Want ook als je een k*t week hebt gehad. Als je tot over je oren in de shit zit, dan nog zijn er momenten die mooi waren. Momenten waar je dankbaar voor was. Al zijn die momenten, maar heel klein.

Het mag allemaal naast elkaar bestaan.

Al 12 jaar heb ik een maatje. Mijn maatje. Ik wilde een kat die me kon vergezellen. Die er voor me was. Zo geschiede. Ik kreeg hem en hij was meer dan ik ooit had durven hopen. We werden 4 pootjes op één buik. Hij was er in goede tijden en in slechte tijden. Als ik niet lekker in mijn vel zat, dan was hij de eerste die er was om een troostend kopje aan te bieden.

Vorig jaar begon hij te kwakkelen met zijn gezondheid. We hebben er alles aan gedaan om hem er boven op te krijgen. Om hem nog een waardevol bestaan te bieden, maar het mocht niet baten. Hij kreeg medicatie en een aangepast dieet. Het sloeg niet meer aan. Op vrijdag begon mijn vakantie. Maar ik zag aan hem dat het niet zo lekker ging. Zijn gewoonlijke riedeltjes deed hij niet meer. Hij kwam niet miauwend naar me toe als ik beneden kwam.

Hij was weer afgevallen, dus gaven we hem voer dat hij zeker niet kon weerstaan. En hij at! Maar ik wist, dit is niet genoeg. Dus plande ik een bezoekje aan de dierenarts, waar ik mijn zorgen deelde. Hoe eerlijk is dit nog? Wegen de goede dagen nog op tegen de slechte dagen? Maar de onderzoeken gaven antwoord, ze waren genadeloos. Duidelijker kon ik het niet krijgen.

Tot mijn schrik was hij wederom 700 gram afgevallen en was hij nog maar 2,7 kilo zwaar. Zijn nier was verdikt. Het einde was nabij. In goed overleg besloten we hem nog mee naar huis te nemen. Zodat we afscheid konden nemen. Zijn gezondheid zou het in theorie nog moeten kunnen. Ik plande een nieuwe afspraak. Ik wilde hem uit zijn lijden verlossen, voordat het nog erger zou worden. Een afspraak dat zijn einde zou betekenen.

Helaas haalde hij het niet tot die geplande afspraak. Hij besloot niet meer te eten en te drinken. Zijn lijfje kon het niet meer.

Thuis heb ik een hele tijd met hem op bed gelegen. Waar hij me de dikste knuffels gaf die ik ooit had gehad. Hij droogde met zijn kopje mijn tranen. Alsof hij wist. Dit is het laatste dat ik je kan geven. Zelfs toen zijn eigen lijfje het niet meer kon, was hij er voor mij.

Hij heeft ons nog 24 uur lang bestookt met knuffels. Hij miauwde als we zijn naam noemde en hij sliep voor de laatste keer bij ons in bed. Dat deed hij overigens al jaren niet meer, omdat hij zijn klep niet kon houden in de nacht. Waardoor wij uren uit onze slaap werden gehouden.

Toen de ochtend begon wist ik.. Dit is het. Het is tijd. En zo geschiede. Godzijdank is er zo iemand als een dierenarts aan huis. Deze man is mijn held. Nero blies zijn laatste adem uit, hier thuis bij ons. Daar waar zijn hartje lag, daar is zijn hartje mogen stoppen. Dat maakt de cirkel rond.

Na dit verhaal kun je je misschien enigszins voorstellen waarom ik besloot deze blog niet te willen schrijven. Of misschien begrijp je het wel helemaal niet. Maar deze man, de keizer, de leeuw was mijn maatje en hij laat een leegte achter. In ons huis en in ons hart.

Toch zijn er ook een hele hoop dingen gebeurt waar ik wel heel dankbaar voor ben. Ik ben dankbaar voor zijn oneindige knuffel sessies. Een cadeautje dat hij ons nog mee gaf. Ik ben dankbaar voor de goede zorgen van de dierenartsen, maar ook voor hun eerlijkheid.

Ik ben dankbaar dat hij er überhaupt was. Het gemis is groot, maar weegt niet op tegen de fantastische momenten die we de afgelopen 12 jaar samen hebben beleefd. Het weegt niet op tegen zijn oneindige liefde en zijn perfecte imperfecties.

Het verdriet en de verslagenheid die hij achter laat, laat zien wat voor grootsheid hij was in zijn kleine verschijning.

Ik ben dankbaar dat ik dit verdriet kan delen. Dat de mensen om mij heen rotsvast naast me staan. Net zoals hij dat altijd deed.

Hij was er altijd. Alleen daar ben ik hem al dankbaar voor. En hij was mij dankbaar voor het leven dat ik hem heb gegeven. Met zijn 6 weken oud als doodzieke kitten besloot hij dat dood gaan geen optie was, dus hij bleef. Daarvoor gaf hij alle liefde die hij te geven had.

Dit weekend was doodgaan geen optie, maar hij ging…

Hij liet ons verslagen en sprakeloos achter. Met het laatste woord ging hij. Precies zoals hij is..

En we zijn hem dankbaar dat hij er was. Want alleen door er te zijn, kon hij ons verlaten.

Dankjewel grote keizer. ‘Till we meet again!