Overtuigingen loslaten in de opvoeding: Winterjas aan of uit?

Opvoeden komt met behoorlijk wat uitdagingen en obstakels. Mijn kinderen zijn mijn allergrootste spiegels. Het zijn ook twee kleine wezentjes die autonoom willen zijn. Ze leren door te vallen en op te staan. Letterlijk en figuurlijk. Alleen dat vallen, daar hebben we niet altijd zin in of maken er geen tijd voor. Hiervoor moeten we overtuigingen durven loslaten.

Deze prachtdame is (bijna) twee en zegt nee. Hoewel dit snoetje altijd van routines en gewoontes is, begint ze steeds meer haar eigen autonome stem te vinden. Een hele uitdaging voor papa en mama. Steeds vaker weigert ze haar jas en schoenen aan te doen (en nog 20.000 andere dingen). Heel handig in de gehaaste wereld waarin we leven. Het liefste dwing ik mijn kinderen niet, maar vaker dan mij lief is reageer ik toch geïrriteerd. Wat er overigens voor zorgt dat mijn snoetjes helemaal niet meer mee werken.

Factoren: Overtuigingen en meningen.

Er zijn meerdere factoren die meespelen in het geïrriteerd raken. Allereerst leven we in een maatschappij die zeer veel waarde hecht aan op tijd komen. Zo ook mijn baas. Daarnaast weet ik gewoon dat het buiten vriest en een dikke winterjas geen overbodige luxe is. Waarom zou je geen winterjas aan willen als je naar buiten gaat?

Maar er zit nog een laagje onder. Verwachtingen die ik heb van mijn kinderen, maar ook overtuigingen en de angst voor de mening van anderen.

‘Als ik mijn kind zonder jas naar buiten laat gaan ben ik een slechte moeder’
‘Wat voor een moeder zou haar kind nou zo naar buiten laten gaan?’
‘Anderen zullen mij heel raar vinden en misschien wel een slechte moeder’
‘wat moet de opvang wel niet van mij denken? Dat ik mijn kind niet eens haar jas aan doe?’

Overtuigingen loslaten

Toch besluit ik steeds vaker alle gedachten en overtuigingen te negeren. Dit meisje is haar eigen stem aan het vinden. Ze wil autonomie en dat is haar goed recht. Ze heeft geen behoefte aan haar moeder die haar de wetten voor schrijft.

Voor jou en mij is het klaar als een klontje: het is koud, dus jas aan. Dat kleine meisje vertrouwde tot nu toe puur op mijn woorden en weet amper wat kou is. Dat zelfde snoetje liep dus vanmorgen om 8 uur met een ijzige kou naar buiten. Zij had nergens last van. Mijn hoofd had het moeilijk. Niet omdat ik dacht dat zij het koud zou hebben. Wel omdat ik al die stemmetjes in mijn hoofd nog hoorde schreeuwen. Deze overtuigingen loslaten kost tijd.

Zijn deze overtuigingen en de mening van een ander een reden om mijn kind, met man en macht, te dwingen een jas aan te doen? Voor mij niet. Vaak genoeg ben ik de strijd aan gegaan en daar wordt niemand gelukkig van. Daarnaast is het niet wat ik mijn kind wil meegeven. Ik wil dat mijn kind zelf mag ervaren wat hij vindt, denkt of voelt. Binnen veilige kaders natuurlijk.

Leren voelen

Hoe besluit jij dat het na de zomer weer tijd is om je jas uit de kast te halen?
Waarschijnlijk omdat je dat voelt.
Hoe besluit jij je tussenjas in te ruilen voor je winterjas?
Waarschijnlijk doordat je tussenjas te koud wordt, dat voel je.

Ze zal zelf moeten leren wat het nut is van haar jas. Vallen en opstaan.

Val maar meisje.. ik raap je gewoon weer op. Als je het koud krijgt en dan krijg jij gewoon je jas.

Bij dit experiment zijn geen kinderen gewond of onderkoelt geraakt. Tuurlijk overziet dit kleine meisje niet dat als ze een uur zo buiten zou lopen ze onderkoelt zou kunnen raken. Daar zijn wij volwassenen dan weer voor.