Dankbaarweek #24

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Deze week was de week van de moeders. Van mijn moeder. Van alle moeders. Van mezelf.

Mijn moeder werd 60. Wauw! Vanaf dat ik 21 ben, vind ik verjaardagen niet zo spannend meer. Het levert niks meer op. Buiten ouder worden en een paar rimpels. Maar nu ik de 30 gepasseerd ben (wat ik dus een beetje pijnlijk vond). Besef ik juist dat verjaardagen gevierd mogen worden. Misschien wel gevierd moeten worden.

Het leven is ons gegeven. Ieder jaar vieren we dat het leven ons gegeven is, maar meer nog dat we er nog zijn. Stiekem zouden we dat iedere dag moeten vieren. Onze ogen ‘s morgens openen en dankbaar zijn voor het feit dat we wakker zijn geworden. Dat zich weer een nieuwe dag heeft aangediend.

Toch worden we vaak geleefd. Door de waan van de dag. Nee ik sta niet iedere dag stil bij het ouder worden en ik sta niet iedere dag stil bij het feit dat ik mijn beide ouders nog om me heen heb. Dus gebruik ik de speciale dagen, die ik soms wat overdreven vind, tegenwoordig om even echt te voelen dat ik dankbaar ben voor het leven. Voor de mensen in mijn leven. Voor het feit dat ik mijn moeder nog heb. Dat ze ouder wordt. Dat ik ouder word. Dat ik zelf moeder ben mogen worden.

Soms vind ik het ouderschap zwaar. Daar voel ik me dan weer bezwaard over. Ik zeg altijd: Het ouderschap vind ik het zwaarste, maar tegelijkertijd het mooiste dat er bestaat. Het leven zit vol tegenstrijdigheden.

Deze week stond ik even bij het feit dat ik twee kleine snoetjes heb. Dat ik de wereld voor ze ben en zij mijn wereld zijn. Ik sta er bij stil dat ik na twee zware bevallingen de snoetjes heb mogen omarmen en dat ik er zelf nog ben.

Deze week vierde ik mezelf. Dat mag ik vaker doen en dit is een goed begin. Ik ben goed genoeg.

Ik ben moeder. En ja ik heb mijn onzekerheden, en meer dan me lief is ben ik ongeduldig of verhef ik mijn stem. Dan voel ik me de slechtste moeder op aarde. Maar alleen dat al maakt me de beste moeder. Daarnaast willen mijn snoetjes geen andere moeder. Ze willen mij. Ik ben de beste moeder voor hen.

Ze hebben mij laten groeien. Ze hebben me laten breken en ze hebben me bergen laten verzetten. Ze zijn mijn allergrootste spiegel en dat heeft me zoveel moois gegeven.

Ik vierde mezelf, omdat ik het leven rock. Ja, met tegenslagen en nee, het is niet altijd makkelijk. Maar ik doe het wel maar even. Samen met mijn dierbare die er door dik en dun voor me zijn.

Deze week ben ik dankbaar voor mijn leven, voor het leven van mijn dierbare, voor het leven van mijn kinderen. Dankbaar zijn is deze week zo groots dat het mijn hart overspoeld. Ik laat het er allemaal zijn.

Wees eens dankbaar voor wie je bent en wat je doet.