Dankbaarweek #45

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Afgelopen week was een intense week, maar toch zoveel om dankbaar voor te zijn. Juist zoveel om dankbaar voor te zijn. Lees je mee?

Wat als er iets gebeurt waardoor niets meer belangrijk is. Wat als er iets gebeurt waardoor alles belangrijk wordt?

Afgelopen week stond onze wereld even volledig op zijn kop. Mijn schoonvader is met spoed geopereerd. Het ging van routine onderzoek naar een opname, naar met spoed onder het mes. Het was een hele spannende week. Een week vol zorgen. Vol emoties. Vol spanning.

Maar juist als de eindigheid van het leven in de buurt is, besef je wat je allemaal hebt. Allereerst trap ik af met de dankbaarheid voor het adequaat handelen van de huisarts en van het ziekenhuis. De snelheid waarin het allemaal ging overrompelde ons. Het was nodig. Ze deden het. Als een geoliede machine volgde alles elkaar op. Allemaal in het belang van mijn schoonvader. Dankbaar voor wat ze allemaal kunnen tegenwoordig. Wat maakt dat hij nu heerlijk op zijn eigen bank zit te genieten van een kopje koffie.

We zijn zo dankbaar voor het hebben van een fijne auto. En het hebben van de financiële middelen om halsoverkop naar Eindhoven te rijden en daar een hotel kamer te kunnen boeken.

Daarmee wil ik ook meteen mijn dankbaarheid uitspreken voor familie en vrienden. Wat hebben we ons gesteund en gedragen gevoelt.

Grote dankbaarheid gaat naar de onvoorwaardelijke steun van mijn moeder. Mijn moeder zorgde ervoor dat ik met mijn man en schoonmoeder mee kon naar Eindhoven. Mijn lieve mama stond klaar om onze kinderen halsoverkop op te vangen en er een logeerpartijtje van te maken, zodat ik er voor mijn man kon zijn.

Onze vrienden konden niet veel voor ons doen. Voor ons is het al fijn om te weten dat je mensen om je heen hebt die er onvoorwaardelijk voor je zijn. Dat ze aan je denken. Het feit dat ze niet alleen hulp aan bieden, maar je ook de hulp daadwerkelijk zouden bieden als je het nodig hebt.

Ons leven stond even helemaal stil. We waren de dagen kwijt. Niets was meer echt belangrijk. En met de eindigheid van het leven werd alles ineens belangrijk.

Het zet je weer met twee benen op de grond. Dat je dankbaar mag zijn voor alles wat je hebt. Voor iedereen die je om je heen hebt. Voor alle herinneringen die je al hebt gemaakt en voor alle herinneringen die je nog gaat maken. Het kan zo voorbij zijn.

Gelukkig leven we niet iedere dag alsof het onze laatste dag zou zijn. Maar dit soort situaties zet alles weer even in perspectief. Het zet je op scherp. Aan het denken. Het leven dat ons gegeven is mogen we omarmen.

Het bracht ons allen dichter naar elkaar toe.

Fijn week, mooi mens!