Dankbaarweek #48

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er).

Mijn week begon afgelopen week heel lekker. Ik begon met een fijne maandag waarin ik veel klusjes aftikte. Productief. Ik had goede hoop voor de rest van de week. Dit was een goede start. Echter verliep mijn week verder nog een beetje rommelig.

Druk op het werk. Ik sliep slecht. Dat alles had weer zijn weerslag op mijn mood en op mijn dagen. Daarnaast merk ik dat ik intern nog al wat met mezelf overhoop lig. Ik voel van alles. Ga van: Geweldig, naar alles is kut.

Acuut steek ik dan mijn kop in het zand. Nogal een hardnekkige copingsmechanisme.

Ik zat dus niet helemaal in de happy vibes. Ook mijn vrije dag met de kids (de vrijdag) was op zijn zachts gezegd pittig. De kleuter is nogal licht ontvlambaar en het samenspelen van de snoetjes is echt dramatisch op het moment. Lees; ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet, maar zoeken elkaar wel continu op.

De kleuter had flink wat uitbarstingen. Hier zijn we mee bekend. Sinds hij meer woorden kan geven aan wat hij voelt en wat hij meemaakt zijn ze sterk afgenomen. Vaak hoeft het niet meer tot een uitbarsting te komen. Echter de afgelopen week kreeg hij al een temper als iemand ademde.

Met als hoogtepunt de vrijdag. Na 300 uitbarstingen gebeurde het volgende; Hij sloeg de deur dicht in het gezicht van zijn zusje. Schrok daar zelf enorm van. Flipte hem de pan uit. Kleuter overstuur. Peuter overstuur en een blauw gezicht. Mama overstuur.

Op dat moment gaat mijn hoofd in overdrive. Ik heb het gevoel dat ik faal als moeder en mijn hart wordt helemaal uit elkaar getrokken. Per direct wil ik een oplossing en die heb ik niet. Terwijl de kleuter weg is gestormd, huilt de peuter in mijn armen.

De peuter droogt haar tranen. Terwijl de mijne beginnen te rollen. Ik ben enorm geschrokken van het voorval. Maar het is meer dan dat. Dit voorval is mijn broken cookie. Al mijn emotie moet eruit. Ik heb kranig alle andere uitbarstingen proberen te incasseren. Het is me even allemaal te veel.

 Dan is zij mijn voorbeeld en lichtpuntje. Ze is er alleen maar. Ze zit op mijn schoot. Ze kijkt me aan. Ze geeft me een knuffel. Ze is en wacht geduldig tot mijn tranen stoppen met rollen.

Ik geef haar een dikke knuffel. Ze droogt mijn tranen en samen besluiten we de kleuter te gaan troosten. We doen precies hetzelfde als wat zij bij mij deed. We zijn er. We geven hem een knuffel. We lieten zien dat het allemaal oké was. We zakte allemaal in het zijn.

Zo ging ik van het gevoel dat ik faalde als moeder. Naar een intense dankbaarheid voor mijn kinderen. Wat zij me geven. Hoe ze mij kunnen spiegelen. Hoe we in de chaos even echt verbonden kunnen zijn.

In het weekend hadden we nog een intens fijne date met vrienden. Hebben we samen een escape-roomachtig spel gespeeld. Het was echt een hele fijne rustige dag.

Om mijn week lekker goed af te sluiten, besloot ik de man en kinderen zondag op pad te sturen. Ik gooide een muziekje aan. Deed alle klusjes die ik normaliter op maandag met de mini doe. Even tijd voor mezelf. Voor mijn gevoel in de 5^e versnelling, want je huishouden doen alleen of met een peuter is een wezenlijk verschil. Voor mijn gevoel had ik mijn leven echt even op orde. Die momentjes koester ik enorm.

De zondag sloot ik nog af met een hele fijne yogasessie, een half uurtje journalen en lezen in een goed boek. Precies zoals ik mijn avonden graag zie.

Eind goed, al goed!