Een dag is gevuld met zon en regen, ook van Instagramgebruikers

Je scrolt door Instagram. Mensen delen prachtige plaatjes van de leuke momenten die zij vandaag hebben beleefd. Misschien zit jij wel ondertussen in een vervelende bui chocolade weg te eten op de bank. ‘Zij hebben het wel leuk. Jij niet’. Spookt er door je hoofd. Had je wat anders met je dag moeten doen? Morgen ga jij er ook een leuke dag van maken. Al die ouders lijken leuke uitjes met hun kroost te hebben en genieten er ook nog van. Wat doe jij verkeerd?

Mijn hoofd weet dat alle ouders en alle mensen struggles hebben. Mensen hebben gedachten en gevoelens. Al die gedachten en gevoelens wisselen elkaar in rap tempo af. Toch bekruipt me soms het gevoel dat iedereen op social media het veel fijner heeft dan ik. Aldoor vergelijken we onszelf met anderen.

Vandaag besefte en voelde ik hem. We hadden een heerlijk weekend. De kinderen logeerde bij hun oma. Uitgeslapen trokken we naar diezelfde oma’s om de snoetjes op te halen. Spontaan ontstond het idee om met een hele delegatie het bos aan de overkant in te trekken.

Vertragen, want peuter beentjes. Heerlijk. Even voetje voor voetje lopen en de natuur in ons op nemen. De kinderen rende naar hartenlust. We ontdekte een bospaadje vol met bosmieren. Iets waar ik zelf nooit naar zou kijken, maar de minisnoet ontdekte de kolonie dicht bij haar voeten.

Knuffelde we een paardje en gaven hem gras. Voor hem was het gras aan de overkant van het hek namelijk groener, dan het gras in zijn wei. Het zonnetje scheen heerlijk en we maakten prachtige foto’s. Foto’s die instagramwaardig waren en ik besloot deze te posten zodra ik thuis zou komen.

Op het einde van de wandeling voetbalden de mannen en de kinderen nog even naar hartenlust en het geschater was tot ver buiten het voetbalveldje hoorbaar. Klinkt als een heerlijke middag toch? Dat was het ook oprecht. We hebben intentioneel genoten van deze fijne momenten en dragen de middag in ons hart mee.

Hier zou ik mijn verhaal kunnen eindigen. Maar ik zal voor het complete beeld toch nog even door gaan.

Niets is zo veranderlijk als het humeur van kinderen. De kinderen waren moe. Zij hadden tenslotte ook 5x de afstand afgelegd door al het rennen, ravotten en klauteren. Het schaterlachen ging over in tranen. De kleuter besloot zich al huilend ter aarde te storten. En de oren van de peuter waren ineens verdwenen. Roekeloos rende ze over de straat. Dus tilden we de kinderen de laatste meters.

Aangekomen bij de auto lieten ze even horen wat hun stembanden waard zijn. We twijfelde zelfs even of we de auto wel in zouden stappen. Of dat we even ver buiten gehoor afstand zouden wachten. Dat zouden we niet echt doen natuurlijk, maar het idee was wel aantrekkelijk. Thuis ging het gedrein nog even verder.

Thuis plaatste ik een van de fijne foto’s op mijn instagram feed. Niet met teksten over glitters en eenhoorns, maar de realiteit. Om te voorkomen dat jij zou denken dat ik een leukere middag had dan jij.

Dit is wat er heel vaak gebeurt op uitjes en zeker met kinderen. De avonturen zijn heerlijk, maar ergens gedurende het uitje, vaak op het einde, escaleert het volledig uit de hand.

Maar realiseer je dat dit is wat iedere ouder mee maakt. Wat ieder mens mee maakt. Het is dan de kunst om het positieve te blijven zien. We blijven hangen in het vervelende einde. Maar als ik de balans op maak was het een middag vol liefde, geluk en zon met een vleugje tranen en verdriet.

Een dag is gevuld met zon en regen en dat mag er allemaal zijn. Als ik door mijn foto’s scroll dan heb ik geen foto’s van de moeilijke momenten. Toen was ik druk bezig met mijn kinderen om alles in ‘goede’ banen te leiden. Ik deel met je mooie foto’s, maar weet dat onder deze foto’s ook tranen, verdriet en frustratie zit.

En toch kies ik er voor deze ervaringen niet leidend te laten zijn. Het was een mooie dag. En scroll ik nog even door mijn foto’s, zodat ik ook weer even voel hoe fijn het echt was. Deel ik de foto op mijn feed, omdat dit is hoe ik mijn dag wil herinneren.