Alles of niets is my middle name

Het is zwart of wit
Het is stom of leuk
Het is alles of niets

Dik aangezet wel, want op sommige vlakken in mijn leven zie ik de wondere kleurschakeringen van het grijs. Als ik kijk naar bijvoorbeeld sociale situaties. Ben ik veelal meerzijdig partijdig. Ik snap alle kanten. Als ik boos ben op iemand, dan snap ik alsnog de ander. Soms voelt het oneerlijk, omdat ik het daardoor moeilijk vind om echt voor mezelf te gaan staan. Want halloooo en ik dan? Op die vlakken zou ik soms juist het zwart of wit willen zien. Toch is het grijs zien ook mijn kracht.

Het is niet zwart of wit. Conversaties met mensen zijn niet zwart of wit. Mensen zijn niet zwart of wit. De ander heeft zijn eigen waarheid. Zijn eigen beleving. En ik geloof er enorm in dat een ander (bijna) nooit de intentie heeft om jou opzettelijk te kwetsen. De ander reageert vanuit zijn bril. Of die nou roze, blauw, grijs, groen is. Ik wil geen zwart of wit.

Op andere vlakken ga ik of all in of ik doe gewoon maar niks. Ik bijt mijn tanden erin vast en ik ga er vol voor of ik begin er maar niet aan, want alles zal toch niet lukken. En je kunt je voorstellen dat beide niet bevredigend zijn. Ik ben overvraagd door het vele doen of juist overvraagd door alle gedachten die mijn hoofd binnen sluipen bij het niets doen. Want iets fysiek niet doen betekent niet dat het geen mentale ruimte in neemt.

Op het ene vlak heb ik de grijstinten gezien, maar op het andere vlak komt er zwart. Alleen maar zwart. Ofwel niets.. De laatste tijd heb ik moeite met uploaden. Zowel op de blog als op instagram. In mijn hoofd poppen 300 ideeën op. Maar ik begin maar niet. Nu is niet handig. Nu heb ik te weinig tijd. Nu kan ik mijn tanden er even niet in zetten. Even helemaal niets. Ik was er wel, maar ook weer niet.

En weet je dat is oké. Ik wil me er alleen niet te oké bij voelen. Want dan komt er weer helemaal niets van. Op andere vlakken heb ik die wondere wereld van dat grijs namelijk wel gezien. Zo houdt ik mijn huishouden stapje voor stapje bij. Als er een probleem op mijn pad komt dan pak ik het per stukje aan en als het even niet lukt dan voelt het niet meteen als falen. Dingen die ik jaren geleden echt niet zo deed.

Als ik uitzoom dan is het niet alles of niets. Dan heb ik de afgelopen tijd wel dingen gedaan op mijn blog en wel dingen gedaan op insta. Ik deed van alles een beetje en ik had zelfs weinig moeite met dat beetje. Ik wilde meer, maar ik deed dat wat ik minimaal wilde doen. Dat oké vinden is ook grijs. Ik pakte niet alles tegelijk aan. Alles in kleine stapjes. Grijs in haar volle glorie. Gister een beetje donkerder dan vandaag.

Als ik nog meer uitzoom dan was het op instagram en de blog misschien iets meer niets, maar was het op andere vlakken dus meer grijs. Ik focuste me op andere gebieden in mijn leven om dat even wat beter aan te zetten. En ook dat is grijs. Het is maar net van welke kant je kijkt. Hoe je het ervaart. Hoe je er mee omgaat.

Stapje voor stapje. Beetje bij beetje. Het is een proces.

Alles is grijs.