Dankbaarweek #11

Oh boy, oh boy wat een week. Ook deze week komt de big C even langs. Het liefste zou ik hem bannen uit mijn leven, maar ja, wie niet? De afgelopen week heeft deze vriendelijke vriend mijn week nogal bepaald. Ik neem je mee in mijn dankbaarheden tijdens deze gekke tijd.

Ten tijden van schrijven heb ik moeite om de woorden op papier te krijgen. Wat kan ik delen, wat kan ik niet delen? Er razen zoveel emoties door mijn lijf.

Gedurende de week ontstond er een vermoeden dat ik in aanraking was geweest met iemand die mogelijk besmet zou zijn. Ik ben daar heel nuchter in gegaan. Toen bleek dat het daadwerkelijk zo was en de hele malle molen ging draaien, was ik kwaad, verdrietig en verward tegelijk. Ik voelde zoveel onmacht. Wat er speelde stond totaal niet in verhouding van de gebeurtenis. Ik moest dingen gaan doen waar ik niet achterstond en waar ik achteraf eigenlijk spijt van heb. De frustratie en verwarring zat hoog, heel hoog! Als ik namelijk ergens niet tegen kan is het onrecht.

Ze komen voor mijn gevoel momenteel aan onze kinderen. En dan komt de leeuwin in mij naar boven.

Je leest mijn week was geen rozengeur en maneschijn. Maar dankbaarweek zou dankbaarweek niet zijn als we alleen maar zouden bespreken wat er allemaal minder ging. Ik wil juist laten zien dat naast deze bonk van emoties er ook dingen zijn waar je dankbaar voor kunt zijn.

Ik had namelijk, naast alle frustratie, hele leuke dagen met de kinderen. We hebben de naad uit onze broek gelachen. Terwijl het gebeurde voelde ik diep van binnen de dankbaarheid voor het leuke moment. Dan besef je pas hoe serieus wij grote mensen eigenlijk zijn geworden. Mijn kind had namelijk de grootste lol om iets totaal onbenulligs. Zijn lach is zo aanstekelijk dat ik alleen maar héél hard mee kon lachen. Ik gun iedereen zo’n heerlijk aanstekelijk kinderlachje. Hij gaf me gratis lachtherapie.

Ook ben ik dankbaar voor de onbevangenheid van de kinderen. Zij zien geen slecht weer. Zij leven in het moment. Gaan buiten spelen en als het koud is, dan komen ze weer naar binnen. Hebben ze wel even 10 minuten lol in hun broekzak kunnen stoppen.

Zij staan niet op met frustraties van de vorige dag. Vandaag is vandaag en nu is nu. Ik ben dankbaar dat zij mij deze reminder keer op keer weer weten te geven. Ze zijn mijn grootste spiegels. Soms is dat zóóó moeilijk, maar soms (eigenlijk altijd) is dat precies wat ik nodig heb.  

Uiteindelijk was ik zo dankbaar dat ik toch niet 5 dagen opgesloten hoefde te zitten in mijn huis, maar kreeg ik onverwachts de vrijbrief. Ik had helemaal niet in quarantaine gehoeven.

Deze week was ik dankbaar voor de kleine dingen. Voor het zonnetje dat zo heerlijk scheen. Dat lekkere kopje koffie in de ochtend. Het blije hoofdje van ons kind, omdat hij een knikkerbaan kreeg. De gezelligheid van mijn babbelende peuter en haar schattige uitspraak van nieuw geleerde woorden. De dikke knuffel die ik krijg, gewoon omdat ik hun mama ben.

Maar ben ik vooral dankbaar dat ik voel, want dat is niet altijd zo vanzelfsprekend geweest.

Hoe was jouw week, mooi mens?