Dankbaarweek #12

Iedere week deel ik hoe mijn week was aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het maar iets heel klein. Dankbaarheid maakt gelukkiger.

Het was een week vol met emoties. Emoties die er mochten zijn. Daar ben ik ten eerste al heel dankbaar voor. Dat ik ze bewust voel en bewust waarneem. Ik ben iemand die veel in mijn hoofd kan zitten en dan niet meer aanwezig kan zijn in het moment. Working on that. Er zijn tijden geweest waarin ik niet meer voelde wie ik was en waar ik gelukkig van werd. Inmiddels ben ik bewuster van mijn gedachten en de daarbij horende emoties. Dat maakt dat ik alle fijne emoties voel, maar ook de minder fijne emoties harder binnen komen.

Ik noem deze emoties minder fijn, omdat de benaming negatieve emoties de lading niet dekken. Nee, liever voelen we deze emoties niet (denk aan boosheid, angst en verdriet). We zijn liever vrolijk en blij. Toch hebben we de minder fijne emoties nodig. Ze vertellen ons iets. Daarnaast denk ik dat het contrast van de verschillende gevoelens en emoties enorm waardevol kan zijn.

Kijk naar het contrast van het weer deze week. Van gevoelstempratuur -15, naar dooien en een heerlijk zonnetje. Ik kon de kou niet handelen deze week. Ik was dan ook extra dankbaar toen het zonnetje ging schijnen dit weekend. Ik heb er zo van genoten, maar ik weet zeker dat ik er minder van had genoten als het niet zo koud was geweest. Vooral ook dankbaar dat we nu langer dan 5 minuten buiten kunnen zijn zonder dat iemand begint te huilen, omdat het zo koud is.

Deze week moest ik met onze prachtige kater naar de dierenarts. Hij liet wat vreemde gedragingen zien. Hij kon ergens zitten en spuugde ineens een hele klots water uit. Op donderdag kreeg ik te horen van de man dat de kat erg vervelend had gedaan. Hij was erg onrustig. Vervolgens zat hij weer en spuugde zonder aankondiging en aanleiding over de bank en de man heen.

We gingen in gedachten terug hoe hij zich de dagen daarvoor had gedragen. Zo bleek hij al twee vreemde spuugaanvallen gehad te hebben. Moesten we ineens de waterbak meer bij vullen dan normaal. Vroeg hij meer om eten dan normaal en was hij overall heel onrustig. Zoals ik het nu beschrijf is klinkt het logisch dat er iets aan de hand moest zijn, maar we hebben echt even goed kritisch moeten kijken voor we patronen herkende. Maar als je met dit lijstje reden genoeg om even een bezoekje aan de dierenarts te brengen.

Waarbij ik nogmaals mijn dankbaarheid wil tonen aan mijn fantastische steunsysteem. Met twee jonge kinderen naar de dierenarts is niet ideaal. Mijn moeder offerde haar vrije dag op om een uurtje met de kindjes te komen spelen.

De dierenarts zag en voelde geen vreemde dingen. Toch besloten we een bloedtest af te nemen, omdat de gedragsveranderingen wel vreemd waren. Met name het vele drinken is geen goed teken bij een kat. Uit de bloedtest bleek dat zijn nierwaarden niet goed waren. Het advies was dan ook om dieetvoeding te gaan geven en aanvullende onderzoeken te doen.

Dat dieet daar had ik een hardhoofd in. Onze kat eet al een half jaar geen brokken meer en moest nu over op droogvoer. Als de keizer iets niet wilt, dan zal de keizer dat niet nemen. Hij gaat met liefde in hongerstaking om zo zijn natvoer te eisen.

Zo ontzettend blij en dankbaar dat hij deze brokken dus wel eet. Daarnaast ben ik ontzettend dankbaar dat we ons onderbuik gevoel hebben gevolgd. Vandaag kreeg ik het verlossende telefoontje dat zijn urine nog oké was. Zijn nierprobleem is nog in het beginstadium.

Als je me volgt op social media, of mij persoonlijk kent, weet je dat wij op dit moment enorm balen. Het is carnaval. Ofja.. Dat had het moeten zijn. Wij hebben twee momenten in het jaar dat we volledig los gaan met zijn tweeën. Een moment daarvan is carnaval.

Desondanks hebben we een fijn weekend achter de rug. Wel met veel wijn en lekker eten, zonder bier en friet. Een beetje anders dan we hadden gehoopt. Toch dankbaar voor het fijne weekend samen. En we waarderen op dit moment de jaren waarin we wel hebben gevierd des te meer.

Er is één iemand die wel carnaval heeft gevierd in dit gezin en dat is de oudste snoet. Hij mocht verkleed naar school en vierde carnaval met de klas. Al neuriënd kwam hij thuis. Dat deed mijn moederhart goed. Een onderdeel van mijn hoog oplopende emoties was namelijk de terugkeer van de kinderen naar school. Hoewel ik daar dankbaar voor was, voelde het ook dubbel. Er zijn nogal wat voorwaarden gesteld aan de heropening van de scholen.

Naast die zorgen kwam het mannetje iedere dag thuis met de boodschap school stom te vinden en nooit meer te willen gaan. We hebben nog niet helemaal duidelijk wat er voor zorgt. Is het nu anders in de klas? Is het de verandering? Is er iets anders aan de hand wat hij niet kan benoemen? Dankbaar dat hij de schoolweek toch positief heeft kunnen afsluiten.

Zoals je leest een week met ups-and-downs, maar met een tevreden en dankbaar gevoel sluiten we de week af. Laat me in de reacties zeker ook weten hoe jouw week was.

Zorg goed voor jezelf.