Dankbaarweek #36

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Afgelopen week stond in het teken van dankbaarheid voor de fijne mensen om me heen. Van dragen en gedragen worden.

Afgelopen week was het even bijkomen. Bijkomen van mijn intens fijn verjaardagweekendje. Ik begin steeds meer te voelen wat mijn lijf nodig heeft, maar ook steeds beter te voelen als ik de plank volledig mis sla. Het weekend was fijn en opladen, maar ook flink wat slaap te kort.

Ik ben intens dankbaar voor het feit dat ik dit steeds beter voel. Zodat ik mijn lijf na zo’n intense gebeurtenis ook weer kan geven wat ze nodig heeft. Dus duik ik braaf iedere avond tegen 9 uur mijn bed in. Lees nog een aantal bladzijdes en verdwijn dan in een diepe slaap.

Op het werk is het overigens vrij intens. Ik deelde daar van de week al wat over op mijn stories. Een nieuw baan is pittig. Vooral als vrijwel al je collega’s ook nog eens op vakantie gaan. Die collega’s ben ik wel ontzettend dankbaar. Voor het vertrouwen in mij en dat ik altijd bij hen terecht kan.

En dat ik de lat voor mezelf al aanzienlijk lager kan leggen. Ja, ik leg hem nog altijd vrij hoog. Maar van sky-high naar vrij hoog is al een verbetering opzicht. Vanuit hier kan het alleen maar beter worden. Desondanks is deze periode toch stressvol en dat merk ik in mijn lijf. Mijn nek zat afgelopen week ook weer volledig vast.

Ik ben me tegenwoordig bewust van mijn eigen valkuilen. Merk ze hierdoor eerder op en kan bijsturen wanneer nodig. Ik kan mezelf liefdevoller toe spreken. Ik kan zachter naar mezelf kijken. Soms zijn we zo geneigd om te kijken naar wat we allemaal niet hebben, maar er is zoveel wel al! Vandaar dat ik deze dankbaarweken zo heerlijk vind om te schrijven. Om even terug te mijmeren over dat wat ik wel al allemaal heb. Dat geeft zoveel meer lucht, positiviteit en vrijheid.

Naast mijn nek heb ik de afgelopen weken ook weer veel last van mijn been. Een iets minder fijn cadeautje dat ik overhield aan een ontsteking in mijn bot 20 jaar geleden. Helaas ervaar ik daar nog bijna dagelijks pijnklachten van. De ene periode gaat het beter dan de ander en er is geen pijl op te trekken wat dit veroorzaakt. Hier heb ik al van alles voor geprobeerd.

Ik koos er zelfs voor om hiervoor mijn hobby (dansen) volledig aan de wilgen te hangen. Met pijn in mijn hart, maar voor mijn lijf wel beter. Ik ben overigens een aantal jaar geleden weer begonnen om weer een uitlaatklep te hebben. Een momentje voor mezelf. Niet alleen maar moeder zijn. Gelukkig heb ik in de tussentijd meer dingen gevonden die voor mij een uitlaatklep zijn, zoals mijn blog, mijn journal, yoga. Dus de nood die toen zo hoog was om te gaan dansen is gelukkig nu al lager. Heel dankbaar dat ik mezelf hierin beter heb leren kennen, zodat het dansen opgeven niet een mega verlies is.

Ik besprak vrijdag met mijn moeder dat mijn been me wederom in de weg zit. Dat het voor mij weer op is. De meeste maanden van het jaar accepteer ik de pijn. De pijn is bij me gaan horen. Soms heb ik niet eens bewust door dat het weer een mindere periode is. Dan valt het mijn man op dat ik weer vaker naar de pijnstillers grijp.

Alleen zo nu en dan is het op. Klaar. Soms ben ik gewoon zo ontzettend moe gestreden. Ik heb een enorme bewegingsbeperking in mijn been, waardoor ik niet makkelijk op ooghoogte met mijn kinderen kan communiceren. Voor mij is hurken bijna onmogelijk. Naar de grond gaan om met ze te spelen is een onderneming, het opkomen al helemaal. Ik heb trucjes, maar ik ben me er altijd van bewust dat het mij zoveel meer moeite kost dan een ander van mijn leeftijd. Ik sta altijd voorovergebogen in moeilijke hoeken als ik iets op de grond moet doen, terwijl de man gewoon even hurkt en het zo voor elkaar heeft.

Oké terug naar het gesprek met mijn moeder. We hadden het erover dat eventueel mijn tante nog wel wat voor me zou kunnen betekenen. Mijn moeder vertelde het aan mijn tante. Nog voor ik zelf kon bellen, nam zij al contact op. Of ik de dag erna naar ze toe kon komen. Ik wimpelde het nog af. Zo’n haast had het nu ook niet. Als je al 20 jaar kampt met pijnklachten dan kunnen die paar dagen er ook nog bij. Daar wilde ze echter niets van weten. Ik moest en zou de dag daarna meteen komen, zodat ze met me mee konden denken.

Wat een cadeautje was dat. Ik kreeg een behandeling. Mijn nek werd behandeld. Mijn been werd behandeld. Na de behandeling was ik helemaal zen. Zo fijn na een intense week. Ik kreeg nog wat mooie adviezen mee die precies mijn proces onderstrepen. Een bevestiging: ik ben op de goede weg.

Een bevestiging: ik hoef het niet alleen te doen. De aarde draagt mij. Ik draag mij. De mensen om me heen dragen mij. Zo dankbaar voor deze fijne mensen in mijn omgeving die me echt begrijpen. Er voor me zijn en me steeds weer laten voelen dat ik er mag zijn. Dat zij zoveel liefde in zich dragen dat ze meteen tijd maken voor mij. Daarin gezien worden is het grootste cadeautje dat ze mij dit weekend konden geven.

De week sloot ik af met een uitje met mijn vader, mijn bonus-mama en de kids van mijn bonus-zus. Weer zo’n fijn cadeautje. Ze gingen van wonen in de VS, naar wonen 7 uur verderop om uit te komen 100 km verderop. Hierdoor zien we elkaar relatief vaak. De afstand is zo klein dat we elkaar kunnen opzoeken als daar behoefte naar is. Dat voelt fijn. Dankbaar dat het mogelijk is. Dankbaar voor een gezellige zondag, waarin de kinderen naar hartenlust hebben kunnen spelen en tijd konden besteden met opa en oma.

Voor deze week wil ik je meegeven eens stil te staan bij de mensen om je heen. Spreek eens uit dat je dankbaar voor ze bent. Mijn les van mij naar mij en van mij naar jou is: Weet dat je niet alleen bent. Je mag altijd uitreiken als het even niet meer gaat. Mocht je het gevoel hebben bij niemand terecht te kunnen in je omgeving, reik dan uit naar mij! Laten we er voor elkaar zijn. Laten we elkaar dragen.

Gister zag ik de spreuk: Je kunt sjouwen, je kunt dragen, maar ben je ook sterk genoeg om hulp te vragen?

Fijne week, mooi mens.

Image by shadowlessPhoenix from Pixabay