De dingen die ik leerde van mijn border collie.
Al van kleins af aan ben ik verzot op dieren. Mijn ouders leerde mij om mensen eerst te vragen of ik honden mocht aaien. Daar was ik dan weer te verlegen voor. Daarnaast was mijn liefde voor dieren zo groot dat ik die stap keer op keer prompt vergat. Niet heel handig. Mijn ouders hielden keer op keer hun adem in. Nu ik zelf kinderen heb begrijp ik de angst, die mijn ouders voelde, heel goed. In 2014 werd mijn droom werkelijkheid. Een eigen hond. Dit is een ode aan mijn eerste eigen hond: Juul.
Juul was een cadeautje. Ze was namelijk al vergeven, maar deze mensen lieten het (gelukkig) keer op keer afweten. Zij koos ons uit.
Helaas namen we in april 2020 alweer afscheid van deze strijder. Juul had vanaf haar tweede levensjaar last van epileptische aanvallen. Een epileptische aanval werd haar fataal. In de zes jaar dat ze bij ons mocht zijn, leerde ze ons het een en ander. Hierbij 8 dingen die ik leerde van Juul:
- Durf je eigen pad te volgen.
Overal vind je adviezen, maar gebruik ze als leidraad. Doe wat goed voelt voor jou. Je ‘weet’ zelf wat goed voor je is. Juul deed namelijk niets volgens het boekje. Op bordercollie sites lazen we veel over DE bordercollie. Alleen Juul besloot zich atypisch te gedragen. Sta je dan met websites en boeken vol adviezen…
- Wandelen is leuk en ontspannen.
DE meest gehoorde opmerking die je krijgt als border collie eigenaar: ‘Die honden moeten wel veel wandelen he?’ Ook daar volgde Juul haar eigen pad. Niet wandelen vond ze ook best (dit leerde we haar ook, wij bepalen!). Met de adviezen in mijn achterhoofd trokken we wandelschoenen aan en gingen op pad. Als kind zijnde vond ik wandelen afschuwelijk. Ik voelde een drive mijn border collie de wandelingen en de vrijheid te geven die ze verdiende. We leerde Zuid-Limburg en haar natuur beter kennen. Dankzij Juul hebben we onze eigen grenzen verlegd en menig kilometers in de benen. We leerde wandelen waarderen en trekken inmiddels graag de natuur in.
- Overwin je angsten.
Van watervrees naar zeehond. Juul was als puppy doodsbang voor water. Zodra ze doorhad hoe leuk zwemmen kon zijn deed ze niets liever. Was ze in haar angst blijven hangen, dan had ze alleen aan de zijlijn kunnen toekijken hoe anderen plezier hadden. Hoewel ze zich vaker niet dan wel als een bordercollie gedroeg. Kwam typisch border gedrag bij het zwemmen naar boven. Ze ging volledig over haar grenzen heen. Daar werd ik angstig van. Wat als ze verdrinkt? Ze kreeg een zwemvest. Ik rust, Zij blij, weg angst!
- Alles komt goed.
Als puppy was ze vreselijk (sorry Juul!). Niet zindelijk te krijgen, een ramp aan de lijn, onstuimig en ze maakte alles kapot. Een kleine greep uit puppy hel, maar ook dit ging voorbij. We leerde van elkaar. Werden een team. Het was een hond waar we op konden bouwen en die goed luisterde.
- Neem het leven niet te serieus.
Juul kon een echte clown zijn. Ze kende haar regels, maar zo nu en dan sprong ze uit de ban. Vond zichzelf erg grappig. Ze zag het echt als een feestje. Ze kon namelijk prima loslopen, maar eens ontsnapt uit poort of voordeur was het feestje aan. Of als ze geen zin had om te stoppen met frisbeeën/wandelen. Pak me dan, als je kan! Hoe geïrriteerder wij werden, hoe harder zij wegrende. Om gek van te worden, maar zij had plezier.
- Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is.
Juul was 6 jaar toen ze overleed. Ze draaide mee in ons gezin en hoorde er ‘gewoon’ bij. Vaak had ik niet bewust door dat ze er was, althans dat dacht ik. Tot ze er niet meer was. Voor mijn gevoel nam ik haar te veel voor lief. Met haar vertrek kwam ook het besef hoezeer ze verweven was in ons leven en onze routines. We hielden ALTIJD rekening met haar, maar daar waren we ons niet meer van bewust.
- Alles is relatief.
Er waren een hoop dingen waar we ons aan konden storen. Juul had een dikke vacht en verloor veel haar. Ze at altijd kattenpoep. Blafte eindeloos als de bel ging. Viel de stofzuiger aan en nog veel meer van dit soort dingen. Toen ze overleden was miste ik deze dingen. Ik hoopte iedere dag dat haar overlijden een nachtmerrie was. Als ik dan wakker zou worden zou ze de stofzuiger aanvallen en dat zou ik dan helemaal prima vinden!
En last but not least voor mij als slecht ruikend wezen:
- Poep stinkt echt…
Juul at katten- en paardenpoep bij het leven. Alsof dat al niet vies genoeg was, rolde ze regelmatig in de koeienmest. Het liefst als je na de wandeling meteen weg moest. Mijn hersenen registreren reukprikkels niet als vanzelfsprekend. Maar geloof me op mijn woord ook met een slechte neus ruik je koeienmest!
