Geleefd worden: Neem de stoptrein in plaats van de intercity

Afgelopen weken vond ik het moeilijk om mijn flow te vinden in het schrijven. Tot vervelends aan toe. Ik nam het me steeds voor, maar het lukte net iets vaker niet, dan ik het me voornam. Ik werd overrompeld door een verandering in mijn leven. Ik liet mijn leven leiden door de omstandigheden in plaats van dat ik zelf aan het stuur ging zitten. Het verschil tussen leven en geleefd worden.

Ik begon een aantal weken geleden bij mijn nieuwe (tijdelijke) baan. Ik werk momenteel al voor mijn werkgever, waar ik pas vanaf September mijn eigen functie ga vervullen. De komende maanden ben ik dus vooral aan het uithelpen.

Zoals dat gaat bij een nieuwe baan kost het veel energie. Daarnaast werk ik dus op twee functies. En dat gedeelte had ik een beetje onderschat. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het leuk wat ik doe en ik hou van afwisseling.

MAARRR, ik wil ook alles graag goed doen. Dus ik ga er vol voor. Buiten mijn werk begonnen alle ballen om me heen te vallen. Ik vergat namelijk om in de stoptrein te stappen.

Alles op de automatische piloot. Ik vergat af en toe even uit te zoomen en even mijn zen-momentjes te pakken. In plaats daarvan stond ik op en begon te razen en te razen en te razen. Allemaal ten kosten van mezelf.

En dan is bewustwording één, maar er ook echt wat aan doen is twee. Ik schreef er deze week het volgende over op Instagram:

Doordenderen in de sneltrein.

2 nieuwe functies op werk, het huishouden, het moederschap en een tuinverbouwing.

Ik doe het ff. Neem me iedere avond voor de stoptrein te pakken, maar vergeet iedere ochtend weer dat het een optie is.

Ik hou alle ballen hoog. Ben per ongeluk toch de intercity ingestapt.

Ga op volle kracht. Verlies mezelf. Vergeet de stopknop in te drukken.

Bewustwording. Bewustzijn.

Ik plof nu even op de bank met koffie. Voor de man thuis komt en de volgende ratrace gereden moet worden.

Morgen pak ik de stoptrein.

En nu zou ik je kunnen vertellen dat ik na die post iedere dag de stoptrein heb genomen. Maar eigenlijk is dat niet, helemaal, waar. Wel heb ik bewuster wat pauzes in gelast (te kort, maar het was een begin).

Ik had na mijn werkweek namelijk ook nog het gevoel dat ik mijn huishouden (de ballen die ik had laten vallen) nu echt op orde moest krijgen. Dus ik poetste me een slag in de rondte. Deed die tuinverbouwing er dus maar weer bij. En ging veel te laat naar bed. Ik ben op. Mijn lijf is op. Mijn nek doet pijn.

Ik heb de afgelopen week heel liefdevol kunnen zijn naar mezelf. Dan maar weer geen blog hoor, nu je weer de intercity hebt genomen. Duw nu maar even op de stopknop.

Steeds als ik het wel wilde proberen, kwamen de woorden niet. Ze zaten vast. Ik voel ze duwen ze willen eruit, maar vinden de uitgang niet. Hoe meer ik het schrijven uitstel, hoe meer ik de woorden weg duw naar een donker hoekje.

Maar schrijven IS mijn zenmomentje. Dus het liefdevol goed praten voor mezelf werkt niet. Middels deze blog nodig ik hen uit om met mij in de stoptrein te stappen. Om zich te laten horen, te laten zien, om gezien te worden.

En hoop ik. Dat als jij dit leest en er komt wat nieuws op je pad dat je dan even stil gaat staan. Even de rem aantrekt en tussentijds observeert. Je rust pakt en geniet. Oplaad. Want het is oh zo nodig.

We mogen leven en hoeven niet geleefd te worden.