Iets niet doen uit schaamte

Van de week kwam een post op instagram voorbij over iets niet doen uit schaamte. Daardoor werd ik flink aan het denken gezet, want eigenlijk laat ik me in veel gevallen leiden door schaamte. Het resulteert erin dat ik veel dingen niet doe, deel of zeg! Of ik doe het wel, maar praat er met niemand over. Lekker anoniem in mijn eigen wereldje. Ik laat een groot gedeelte van mijzelf niet zien om voor mijn gevoel veilig te blijven. Zo begon ook het idee over bloggen. Al tijden – lees jaren – denk en droom ik over een blog, maar daar sprak ik me nooit over uit. Na tijden is het toch zo ver. Je bent op mijn blog, maar dit ging niet zonder slag of stoot (in mijn hoofd). 

Raar zijn

Ik heb vaker creatieve uitspattingen. Maar alles deed ik stiekem, of niet. Ik stel vaak geen vragen, omdat ik denk dat een ander vindt dat ik dat allang had moeten weten. Al van kleins af aan liet mijn moeder mij zelf vragen stellen als ik iets wilde weten. Resultaat: Dan vroeg ik het niet! Ik herinner me nog goed dat ik mijn moeder belde. ‘Mama, waar liggen de augurken in de winkel?’. Zo hoefde ik het niet aan een vreemde te vragen. Het gevoel dat iemand me dan dom of raar zou vinden wint van de nieuwsgierigheid. Het liefst ga ik zonder de augurken weer naar huis.

Als ik met andere ben is dat handig, dan stuur ik een ander. Mijn man wordt dan ook regelmatig voor mijn karretje gespannen. Niet omdat ik het niet wil, maar als mensen het dan raar vinden kan ik het op hem afschuiven (sorry, he). Als ik alleen ben is dat een groot probleem. Ik kan moeilijk mijn moeder voor alles bellen. Gaandeweg de jaren heb ik geleerd meer van me te laten horen. Maar bij grotere ideeën of, in mijn ogen, afwijkende ideeën komt voor mij meer kijken. 

In de afgelopen maanden heb ik steeds meer met mijn omgeving gedeeld waar ik blij van word of wat ik allemaal doe achter gesloten deuren. Ik leer beetje bij beetje mijn eigen waarheid te delen. Heel eerlijk? Niemand reageerde tot nog toe raar! Hierdoor werd ik meer gesterkt om mijn waarheid te delen. Ik kwam er zelfs achter dat mensen in mijn omgeving gemene delers hadden met mij. Heb ik zo krampachtig gedaan voor helemaal niets. Dat geeft steeds meer vertrouwen voor de keren die volgde. Op het idee om een blog te starten deed ook niemand raar.  

Hoe mijn blog avontuur begon

In juli 2020 stuurde ik – lekker veilig achter mijn scherm – mijn broer een WhatsApp. ‘asking for a friend.. Stel nou… Iemand wil een website… Hoe doe je dat?’. Mijn broer had allang door dat dit niet voor een friend was en al snel moest ik toegeven dat het voor mijzelf was. Hij reageerde heel neutraal en praktisch. ‘Kom maar een keer langs, dan kunnen we er samen naar kijken’. Dat ik langsging bij mijn broer vertelde ik weer niemand. Naar aanleiding van wat hij me liet zien was ik geïnspireerd. Een naam vinden lukte niet, dus liet ik het er maar bij zitten. Hallo smoesjes. Gaandeweg vertelde ik toch wat mensen in mijn omgeving dat ik het supergaaf zou vinden om te bloggen. Het liefst via WhatsApp, dat wel. Iedereen vond het wel een leuk idee. 

Toch liet ik het weer liggen tot eind oktober, begin november. Op dat besloot ik door te pakken. Ik maakte een domeinnaam aan. Was helemaal in de zevende hemel en stuurde mijn moeder de link. Met knikkende knieën wachtte ik haar reactie af. Haar bericht spatte uiteen van enthousiasme. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik omringd ben met cheerleaders. Ik had er niks mee kunnen doen, dan had ik een onvervuld verlangen. Nu ik het gedaan heb weet ik dat mijn omgeving onvoorwaardelijk achter mij staat. Waarbij ik geleerd heb dat ik mijn eigen ideeën en waarheid zeker mag delen met de wereld. Ik doe ertoe. 

Het wel delen heeft mij veel meer gebracht dan het niet delen. Wat zou jij graag willen doen, maar doe je niet uit schaamte?