Kind loslaten: op weg naar de grote school

Op 16 november 2016 werden wij voor het eerst ouders. Inmiddels is het 16 november 2020 (ik schreef dit artikel al eerder) en gaat ons kind naar de grote school. Voor ons was het gevoelsmatig een enorme stap. Een enorme sprong in het loslaten van ons kind.

Ik probeer woorden te vinden die beschrijven hoe het voor ons als gezin is, maar die kan ik maar moeilijk kan vinden. Precies het gevecht waar zijn kleine hoofdje altijd tegen aanloopt. Zijn hoofdje probeert dingen te begrijpen die hij op zijn leeftijd nog niet kan vatten. Waar hij nog geen woorden aan kan geven, maar dat wel heel graag zou willen. Je kunt je voorstellen dat dit gepaard gaat met enorm veel frustratie.

Bezichtiging van de school

Door de coronacrisis konden wij niet direct fysiek de school in. De eerste kennismaking met de school ging dan ook digitaal. Complimenten voor de directeur die het creatief oploste en ons een digitale rondleiding gaf door de school. Gevoelsmatig was het fijn, maar niet genoeg. Ik moet een ruimte kunnen zien en voelen. Nog belangrijker: HIJ moet de school kunnen voelen. We maakte een afspraak in september. Gelukkig waren de maatregelen dermate versoepelt dat we een kijkje mochten komen nemen.

Het voelde meteen goed. Ons kleine mannetje dat altijd de kat uit de boom keek liep vol trots de school binnen. Kroop niet weg achter onze benen, maar vertelde aan de directeur dat hij kwam kijken naar zijn nieuwe school. Zonder pardon liep hij de groep in om daar eens te kijken. Gaf duidelijk aan dat hij niet zo graag bij de kindjes in de kring wilde zitten, maar wel van een afstandje wilde kijken.

Daar begon het eerste loslaten al. Dag pap, dag mam! Zonder om te kijken betrad hij de groep en maakte hij even deel uit van de groep en daarmee van de grote school. We bekeken de school en ons gevoel zat net zo goed als die van hem. Is hij hier echt zo aan toe?

Op naar school…

Naar de datum toe leven was dubbel. Enerzijds gunde ik hem de nieuwe uitdaging, waar hij zichtbaar aan toe was, en vond het toch wel leuk zo’n nieuwe fase in het leven. Anderzijds kon de wachttijd me niet lang genoeg duren. Want dat loslaten zag ik nog niet zo zitten.

Loslaten in de grote ‘boze’ wereld. Waar ik nog minder vat op heb. Het betekent dat we een nieuwe fase in rollen. Die niet zo vanzelfsprekend zijn hier in huis. Deze fases gaan gepaard met een lach en een traan, veel tranen. Hij wordt overvraagt in deze grote stappen. Probeert het leven beter te begrijpen. Probeert woorden te vinden die hij niet heeft, waardoor er veel tranen en boosheid komen opspelen. Helaas gaat de altijd veel te snel. Voor ik het wist was het de dag dat hij mocht gaan oefenen.

De eerste schooldag.

Ik voelde mij ’s morgens nog zoals iedere andere maandag. We reden naar de kindjes, precies zoals we al 3 jaar deden. Ik besefte mij totaal niet dat ik mijn kind naar school zou gaan brengen. Het besef en het gevoel kwam pas toen we zijn groep voorbij liepen. Meteen door naar de groep van zijn zusje. Daar begon het langzaam te borrelen in mijn buik en hart. We zette zijn zusje af en ik liep terug naar de auto. Met een peuter in mijn kielzog. Slik! Besefmomentje. Het gaat nu echt beginnen.

Met een stuiterend enthousiast kind achterin de auto en een bonkend hart rijden we naar de grote school. We voegen ons tussen de rest van de mama’s en de kindjes. We zijn veel te vroeg. Oké, morgen vertrekken we wat later. In spanning wachten we zonder veel te zeggen tot de juffen naar de poort komen, want helaas is het nog altijd corona tijd. Ik mag niet met dit kleine mannetje mee het gebouw in. Ik moet hem voor de school achter laten in de handen van een vreemde juf. Brok in mijn keel. Tranen branden achter mijn ogen.

Mijn dappere held pakt de hand vast van zijn nieuwe juf. Hij is zo onder de indruk dat hij zonder om te kijken de poort in loopt. Weg van mama! Daar sta ik dan mijn tranen weg te slikken. Ik weet niet hoe het gaat. Is hij rustig naar zijn klas gelopen? Vindt hij de juf wel aardig? Heeft hij het wel naar zijn zin? Hoe erg is hij onder de indruk? En wat gaat er allemaal rond in dat kleine koppie van hem? Onrustig loop ik terug naar de auto. Dag mijn lieve jongen!

Bij het ophalen krijg ik een dikke knuffel. De juf geeft aan dat het goed is gegaan en weg is de juf weer. Geen uitgebreid verslag over hoe de ochtend is verlopen. Geen foto’s om even naar het kleine blije koppie te kijken. Het loslaten is echt begonnen…. Auw!

Een lach en een traan

Zoals voorspelt gaat deze periode gepaard met een lach en een traan. Aan de ene kant is hij volledig overvraagt, omdat hij geen vat krijgt op de structuren van de nieuwe school. Aan de andere kant vind hij het fantastisch! Hij wordt uitgedaagd en daar gaat zijn brein wel goed op. Hij neemt het serieus en wil de letters leren, hij wil getallen nog beter begrijpen.

Wat voelt hij zichzelf trots en groot. Van de week kwam hij droevig thuis. Een kindje uit een hogere groep zei tegen hem dat hij nog maar klein is. Hij snapt er helemaal niks van, want hij gaat al naar de grote school en is al heel groot!

En ook dat is loslaten… Dit soort dingen gebeuren nu en daar moet je mee leren dealen mijn jongen. Weet dat papa en mama je altijd opvangen en je helpen die grote wereld wat beter te begrijpen. Voor de jongen op school ben je misschien klein, maar voor ons ben je heel groot.

Op moment van schrijven is hij helemaal van slag. Hebben menig tranen deze ochtend al gevloeid en kwam hij niet zelfstandig tot spel. Samen zitten we op de grond om het spel te starten. Langzaam lichten zijn ogen weer op en komt er weer een lach. Dan kan ik even achter mijn laptop kruipen om te schrijven hoe ontzettend trots ik ben dat hij, ondanks dat hij altijd zo overwhelmed raakt, het allemaal gewoon maar doet!

Het is een spannende tijd, maar ook goed zo. Hij laat ons zien dat het goed is. Hij voelt zich als een vis in het water op zijn nieuwe school en de BSO. Dat geeft ons rust.