Terugblik op 2020 (deel 1)

Tweeduizendtwintig een bizar jaar. Een jaar van uiterste. Van angst, van overgave, van opgesloten, naar bevrijding, van onrust naar rust. Een jaar van loslaten. Van diepe rouw naar nieuwe liefde en verbinding. Het einde van het jaar nodigt uit om terug te blikken. De winter is bij uitstek het seizoen om naar binnen te keren en te reflecteren. In dit artikel behandel ik het eerste half jaar van 2020, morgen komt deel 2 online.  

Mijn kids werden beide geopereerd in 2020. Door de gevolgen van hun koemelkallergie kampte ze met aanhoudende oor- en keelamandelontstekingen. Ise kreeg buisjes. Bij Jurre verwijderde ze zijn amandelen. De operaties waren nodig, maar gaan je als ouder niet in de koude kleren zitten. Hoewel de momentopnames als ouder heel heftig zijn. Ben je het snel vergeten door de fijne resultaten. Wat een ander mannetje kregen we terug. Hij kreeg meer kleur in zijn gezicht. Was opgewekter en zijn zwarte kringen rond zijn ogen verdwenen langzaam maar zeker. Ise kon eindelijk weer slapen. 

In 2020 kun je er niet onderuit om over de bizarre gevolgen van de big C te spreken. De eerste lock-down vond ik pittig. Ook dit was een periode van uiterste. Ik leerde mezelf beter kennen. We verloren onze hond en konden niks betekenen voor mijn moeder toen ze met spoed geopereerd moest worden.

Ik kwam erachter hoe zeer ik gebukt kan gaan onder alle ‘verplichte’ sociale activiteiten. Vooral de druk die ik mezelf daarbij opleg.

Ik ging wel lekker op niemand zien. Ik genoot van de rust die ik kreeg in mijn hoofd. Geen grenzen hoeven aangeven en geen last van FOMO. We speelde veel buiten, wandelden iedere dag 1,5 uur en genoten van de tijd samen.
Ik begon zelfs op te zien tegen de dag dat we weer mensen mochten gaan ontvangen. Al had ik daar aan de andere kant ook weer behoefte aan hoor. Door de lock-down voelde ik pas echt wat het met mij deed om meer te luisteren naar wat ik nodig heb.  

In april sloeg het noodlot toe. Onze hond kreeg een fatale epileptische aanval. De weken daarna stonden in teken van rouw. Juul was in ons hart gaan zitten. Wat deed het verlies van haar pijn zeg. Haar lijfje wilde nog, maar haar hoofdje kon niet meer. We moesten haar laten gaan. Ze heeft nog altijd een bijzonder plekje in ons hart en huis. Ik vond het moeilijk om de rouw er volledig te laten zijn. Voor mij betekende ze de wereld, maar het kwam vooral door oordelen die je van buitenaf hoort. En de daarbij behorende beperkende overtuigingen die ik mezelf wijsmaakte. Het proces was loslaten, maar ook leren mijn gevoel er te laten zijn. Het was mijn rouw en daar had niemand wat mee te maken.

Een week na het overlijden van Juul kreeg ik telefoon. Het ging niet goed met mama. Wat heb ik mij machteloos gevoelt. Mama had pas een nieuwe heup en deze was gaan ontsteking. Ze moest met spoed geopereerd worden en mocht geen bezoek ontvangen. Haar ziekenhuisopname werd steeds weer met een dag verlengd. Een emotionele rollercoaster. Wat heb ik de big C veel vervloekt in die weken.

Als kers op de taart kreeg ik na de lock-down te horen dat mijn baan op de schop ging. Een periode waarin ik veel onrust heb ervaren. Ik legde de lat erg hoog. Ik moest en zou mijn droombaan vinden. God weet wat dat moge zijn. Ik moest leren loslaten en erop vertrouwen dat het helemaal goed zou komen. Maar dat was zo makkelijk nog niet. Met de wijsheid dat je iedere dag kan besluiten ander werk te gaan doen, kon ik het beetje bij beetje gaan loslaten.   

Begin 2020 heb ik mijn therapie afgesloten bij de praktijkondersteuner. Ik ben mezelf op zijn zachts gezegd behoorlijk kwijtgeraakt in mijn 20’er jaren. Door het krijgen van twee prachtige kinderen werd ik verplicht om mezelf in de spiegel aan te kijken. Wat heeft me dat voor iets moois gebracht. Ik heb inmiddels al een aantal coaching trajecten doorlopen, maar ik voelde dat het nog niet klaar was. Maar ik was klaar om een laagje dieper te gaan. Hiervoor ga ik naar een holistisch therapeute.

Ik leerde veel over mezelf en leerde meer te waarderen wat ik had. Maar als ik het nu zo terug lees was het ook een pittig half jaar. In het tweede deel vielen voor mij een aantal puzzelstukjes op zijn plek. Morgen verschijnt deel twee.