Waarom ik mijn kinderen naar de opvang breng als ik zelf vrij heb

De eerste periode van het moederschap probeerde ik iedere minuut met mijn kind(eren) te zijn. Als ik vrij was van mijn werk dan waren mijn kinderen bij mij. Dat moest ik van mezelf doen. Tot ik mezelf ging afvragen waarom ik dat eigenlijk deed. Het was plichtbesef. Zo hoorde dat toch als ouders zijnde.

Ik weet nog goed. De eerste keer. Het was meivakantie. We wilde graag nog een keer naar een pretpark en ik had bedacht dat we de snoet dan gewoon naar de opvang konden brengen.  Zo geschiedde. Op naar Bobbejaanland. In eerste instantie knaagde een enorm schuldgevoel aan ons. Hoe konden we een ander op ons kind laten passen en wij gingen wat leuks doen. We konden hem toch ook meenemen. De kinderopvang is toch voor werkende ouders. In de auto praatte ik het voor mezelf steeds goed. Bij de tijd dat we in Bobbejaanland waren, was het schuldgevoel verdwenen. We hadden een heerlijke tijd.

Op de terugweg kwam het schuldgevoel weer terug. Nu moeten wij hem gaan ophalen. Laten we maar niet vertellen dat we wat voor onszelf zijn gaan doen. Heel raar eigenlijk, want ik ben toch geen verantwoording schuldig aan de opvang? Ik betaal hen immers voor hun diensten. Ondanks het beladen gevoel hadden we een heerlijke dag gehad en besloten dit vaker te doen.

Vanaf dat moment brengen wij ons kind(eren) naar de opvang, ook als we vakantie hebben. Inmiddels met vrij weinig schuldgevoel. Oefening baart kunst. Als het wel komt dan heb ik dat snel de kop in gedrukt. Voor schuldgevoelens koopt niemand wat. De kinderen hebben niet eens door dat ik me schuldig voel en als ik dan toch het rijk voor mezelf heb, dan kan ik er maar beter van genieten.

Ik kan ze thuis houden. Dat is zeker ook heel gezellig, maar ik kan die tijd ook gebruiken om echt op te laden. Iets voor mezelf te doen, of soms dingen die nog echt moeten gebeuren en waarbij kinderen in je buurt gewoon niet zo handig zijn.

Leg het maar eens naast andere situaties. Ze naar de opvang brengen voelt verkeerd, maar ze in het weekend naar oma brengen, zodat ik kan gaan uiteten is ineens wel normaal. Waarom niet gebruik maken van de opvang waar ik notabene al voor betaal?

Iedere vakantie, als we niet op vakantie gaan, zijn mijn kinderen dus gewoon hun contractdagen op de opvang. Ze gaan overigens maar twee dagen in de week en de overige dagen ben ik bij ze. Zij vinden het daar fantastisch. Kunnen spelen met andere kinderen en hebben aandacht van de leidsters. Spelen lekker buiten. Ik doe dan waar ik blij van wordt. En ga ze vervolgens met een gerust hart weer ophalen.

Het voordeel is dat ik alle huishoudelijke taken al heb gedaan en de dagen dat ze dan wel bij me zijn ik onverdeelde aandacht voor hen heb. Waar ik normaal op mijn vrije dagen me nog moet storten op het huishouden en andere regelzaken. Daarnaast is het trouwens ook heerlijk om te genieten van een opgeruimd huis, dat opgeruimd blijft. Geniet daar ook eens extra van.

Uiteraard is het helemaal prima als jij er voor kiest je kinderen niet te brengen als je thuis bent. Het is helemaal aan jou. Maar wat ik vooral wil laten zien is dat we vaak dingen doen, omdat anderen dat van ons verwachten. Omdat we denken dat het zo hoort. Omdat we denken dat andere dat van ons verwachten. Op de automatische piloot.

Maar je hebt altijd een keuze. Maak jij bewuste keuzes. Ook als het aan komt op tijd voor jezelf nemen? Maak jij de keuze zelf, of laat je het voor je maken.

Denk in oplossingen.