Dankbaarweek #14

De afgelopen weken zat ik niet zo lekker en dat was te merken. Ook aan mijn blogpost kon je het aflezen. Ik heb het niet onder stoelen of banken geschoven. Dit hoort ook bij het leven. Het is niet alleen maar happy-happy-joy-joy. Ik schreef over luisteren naar je lijf en je gevoelens doorleven (Nog niet gelezen? Neem dan zeker eens een kijkje). De thema’s waar ik de afgelopen weken mee bezig ben geweest.

Als we het dan toch over mijn dankbaarheden hebben: Dan ben ik dankbaar voor mijn blog. Mijn blog motiveert me te blijven schrijven, te blijven voelen, te blijven zien, bewust te blijven en geïnspireerd te raken.

Ik heb de afgelopen jaren geleerd mezelf meer te voelen, te zien en te horen. Maar dit ook meer uit te spreken naar mijn omgeving. Hoewel ik dat ontzettend spannend vind, heeft het me alleen maar heel veel moois opgeleverd.

Eerst mochten mijn gevoelens er überhaupt niet zijn. Nu mogen ze er zijn, maar echt tot de kern gaan vind ik soms ontzettend moeilijk. En dat is ook niet zo gek. Hierbij moet ik echt mijn demons recht in hun ogen aankijken. De demons die mij zolang diende. Overtuigingen die mijn waarheid zijn geworden.

Vrijdag barstte de bom. Ik kon niet anders meer dan echt voelen. Voelen dat het oké is om te voelen en dat de storm ook weer gaat liggen. Voelen dat er over praten oplucht en dat de last daarmee van mijn schouders valt.

Ook in zo’n stormachtige weken zijn er genoeg dingen om dankbaar voor te zijen. De kleine dingen, maar ook de grote dingen. Voor deze week zoom ik in op twee dingen waar ik echt intens dankbaar voor ben.

Allereerst dat ik een manier van coaching heb gevonden die bij me past. Een fantastische coach die haarfijn aan voelt wat ik nodig heb. Dankbaar dat zij op mijn pad is gekomen. Ik ben dankbaar dat ik er voor open sta. Want je kunt nog zo’n fantastische coach hebben, maar je zult het zelf moeten doen. We hebben samen al zoveel doorbroken en overwonnen. Ik ben dankbaar voor mezelf. Ik mag echt trots zijn op mezelf. En dat voelde ik heel sterk na de afgelopen sessie.

Nu komt het pronkstuk van de week. Disclaimer: Het kan zoetsappig worden. Ik ben ontzettend dankbaar voor de man, mijn rots in de branding, mijn beste vriendje.

Hij staat onvoorwaardelijk achter me. Is begripvol. Oké, ik geef het toe. Soms maakt hij ontactische opmerkingen, maar daar kunnen we het dan prima met elkaar over hebben. We vechten elkaar niet de tent uit. Zijn best wel eens boos op elkaar, maar we praten. Soms vinden we dat beiden ontzettend moeilijk. Maar samen vinden we altijd een weg.

Ik kan alles met hem delen, ook al vind ik dat heel moeilijk. Hij is supportive. Als ik met een idee kom, waarvan ik overtuigd ben dat iedereen het stom vindt, dan is hij de eerste die zegt DOEN. We gaan het een kans geven! Vrijdag na mijn coachingsessie was hij er onvoorwaardelijk voor mij. Ook al vond hij het zelf ook ontzettend moeilijk. We komen er altijd weer samen uit. Bij hem kan ik mijn ogen uit mijn kop janken en dan nog vertelt hij me hoe mooi hij me vindt.

Ik ben dankbaar dat ik hem vond. Hem kwijtraakte. Hem weer terug vond. Dat hij er is en dat hij blijft. Ik had dit met niemand anders willen delen.

Oké einde zoetsappigheid. Dit is wat ik het hele weekend in mijn dankbare hart heb mee gedragen. Waar het voor mij in deze week echt om is gegaan. Wat ik tot in het diepste van mijn ziel door en door voel.

Waar ben jij ontzettend trots op en dankbaar voor? Deel het in de reacties. Vind ik ontzettend leuk om te lezen. Ben je er volgende week weer bij? Iedere maandag verschijnt een nieuwe dankbaarweek online.

Zorg goed voor jezelf!