Dankbaarweek #10

Wauw dankbaarweek 10 alweer. Wat blijft het bijzonder om dit te doen. Het begon met de hele week doornemen aan de hand van mijn dankbaarheden. Per dag uitgeschreven waar ik allemaal dankbaar voor was. Omdat ik jullie wil laten zien dat er altijd lichtpuntjes zijn. En dat dit al zit in de kleine dingen. Toch is het format heel organisch met me mee veranderd. Ik wil namelijk graag inspelen op dat wat in die week speelde. Deze week mocht ik zelf aan de slag met mijn wijze woorden uit dankbaar week 9.

Ik had een fijne werkweek. Mijn werkweek loopt van maandag tot en met woensdag. Op donderdag en vrijdag ben ik vrij. Op donderdag neem ik vaak een rust dagje. Doe alleen wat echt ‘moet’ en dan gaan we in de vertraging. Deze verloopt meestal vrij soepel. Heerlijk wat rond keutelen met de snoetjes.

Op vrijdag was ik vastberaden om er een productieve gezellige dag van te maken met de kinderen. Maar dat liep helemaal anders.. Vrijdag zat ik er HE-LE-MAAL doorheen. Ik was de hele situatie zat, meer dan zat!

Mijn kinderen zijn net zo klaar met de lock down als ik. We hebben een temperamentvolle kleuter. In zijn leven hebben we al veel temper tantrums gehad en die waren niet voor de poes. Eigenlijk hadden we dat goed onder controle. Maar hoe langer de lockdown duurt, hoe meer uitbarstingen we weer krijgen. Wat ik begrijp. Hij is zijn structuur en houvast kwijt. Hij heeft uitdaging nodig en die krijgt hij niet voldoende. Op werkdagen mag hij naar zijn oma’s, dat vindt hij fantastisch. Maar iedere dag is anders. Hoe graag we dat ook beter willen organiseren. Het gaat gewoonweg niet.

De kids zijn 4 handen op een buik, maar zijn ook gewoon broer en zus. Voor wie een broer of zus heeft weet hoe die momenten kunnen lopen. De kleuter wil altijd wel het spel bepalen, maar is dan wel corrigeerbaar. Samen komen we altijd tot een oplossing.

Inmiddels is hij verandert in een speelmaatje from hell. Hij bepaalt het spel en zijn zus mag best meespelen, als ze maar gewoon kijkt hoe hij speelt. Maar dan wel met de blik die hij voor ogen had, anders is dat een reden tot ruzie. Zus is het daar niet mee eens en wilt mee spelen. Opzicht niet vreemd als je 2 bent. De oudste steekt daar een stokje voor en de jongste geeft dan niet zo liefdevol haar grenzen aan.

Lees: ze slaan elkaar, knijpen elkaar, bijten elkaar en trekken elkaars haren uit het hoofd. Belangrijke regel in dit soort gevechten is wel als je geslagen wordt, sla je terug. Als je gebeten wordt, bijt je terug.

Ik ben een mediator en politieagent in een. Normaal kan ik dit best goed handelen. Door naar ze te luisteren en begrip te tonen voor hun gevoel kom ik normaliter heel ver.  Maar vrijdag was het klaar. Het was genoeg. Ik kon niet meer en wilde niet meer. Ik kon het gegil niet meer horen en de ruzies niet meer aanzien.

Normaal helpt een uitje dus nam ik ze even mee op sleeptouw. Had ik dat maar niet gedaan. Het ging van kwaad tot erger. Ze zagen het inderdaad als uitje. Ik bedoelde met een gezellig uitje naar de winkel dus niet dat ze alle spullen uit de schappen mochten halen en de doorgang mochten versperren. Ondertussen stond ik met een peuter die geen stap meer wilde verzetten in de stortregen.. Het huilen stond me nader dan het lachen.

Tot ik een patroon herkende. Oké ik zat er doorheen, maar er waren wel ergere dingen in de wereld en dooooor. Mijn gevoel mocht er niet zijn. Toen ik het doorhad besloot ik de boel maar de boel te laten. Ik kocht in de winkel chocolade. Sloeg de wijn even over, maar maakte een kop koffie. De jongste inmiddels vredig in bed en de oudste voor de TV geparkeerd. Even me-time.

Ik apte de man dat het huis nou eenmaal een zooi zou zijn als hij thuis zou komen. Nu was iedereen op de hoogte dat ik het had opgeven voor die dag en kwam niemand meer voor verassingen te staan. Morgen weer een nieuwe dag.

En toen veranderde het.. de sfeer sloeg 180 graden om. Er werd vredig gespeeld. We gingen nog even op bezoek bij een jarig vriendinnetje en de snoetjes waren op hun opperst best. Ze hebben zo lief en zoet samen gespeeld. Lekker gegeten en het werd oprecht gezellig. We hebben echt een hele leuke middag en avond gehad.

• Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen leren. De wijze woorden die ik zelf opschreef vorige week hielpen enorm mee. Normaal zou ik doorbeuken en doorgaan. Ik was dan de dag daarna gewoon weer met het zelfde gevoel door gegaan. Want dat is wat gevoelens doen. Hoe meer jij ze probeert weg te drukken, hoe harder ze proberen aan de oppervlakte te komen.
• Ik ben dankbaar dat het mij lukte om echt even een moment voor mezelf te pakken. Ondanks de chaos. Eigen zuurstofmaskers eerst.
• Ik ben dankbaar voor koffie en chocolade (en wijn) wat moesten we toch zonder.
• Ik ben dankbaar voor de fijne avond die we hebben gehad.
• Ik ben dankbaar voor het begrip van mijn man. Ach ja schat dan ruimen we straks toch even samen op. Terwijl hij zelf een lange werkweek achter de rug heeft.

Op zaterdag stond ik op en toen had ik mijn productieve dag. Een fijne dag. Vanuit flow. Met veel oprechte aandacht voor de kinderen. Veel klusjes kunnen doen. En de kinderen? Die gingen gewoon op dezelfde voet verder als op vrijdag. Alleen kon mama het op zaterdag al veel beter aan en stond mama er niet alleen voor.

Dankbaar voor het fijne weekend met de man en de snoetjes!

Soms zijn dagen donker, maar na regen komt altijd zonneschijn.