Dankbaarweek #19

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Deze week was een week waar verbinding centraal stond.

Ik kroop achter mijn laptop klaar om weer terug te blikken op afgelopen week. Met nog geen letter op papier mocht ik weer aan de bak. De minisnoet had me nodig. Ze is wat verkouden. Ze grijpt meteen naar haar oor. Slapen ging al niet lekker, maar met snot en oorpijn dan kunnen papa en mama echt aan de bak. Ik leg de laptop weg. Knuffel met mijn meisje en kruip op een kleedje naast haar bed.

Dat gaf me meteen de mogelijkheid om de afgelopen week eens goed te overdenken. Ik wist oprecht even niet meer zo goed hoe mijn week verlopen was. Ik voel veel rust en ben echt even in het hier en nu. Dat is een goed teken.

Dan besef ik me dat de week begon met een aantal dagen zonder de man en weinig slaap. Heb ik dat verdrongen misschien? Uiteraard mis ik de man als hij er niet is, maar ik kan er tegenwoordig ook wel de voordelen van zien. Even lekker wat avonden voor mezelf doen. Het bed voor mezelf hebben. Dat soort dingen. Dan kan gemis en dankbaarheid hand in hand gaan.

Maar eigenlijk kwam ik er deze keer achter hoe fijn we het samen hebben en hoe dankbaar ik ben voor zijn zijn. Voor mijn gevoel is alleen zijn even ultieme vrijheid.

Dat verliep deze keer sowieso anders. Want de minisnoet sliep niet, dus had ik net een uur per avond ruimte voor mezelf. En in dat uur deed ik precies de dingen die ik ook doe als hij thuis is. Ik ben dankbaar dat hij me daarin vrij laat. Het is steeds weer een zoektocht wat de balans is in tijd met elkaar en tijd voor jezelf. Maar ik geloof dat die zoektocht altijd aanwezig zal zijn.

Je doorloopt fases in je leven (kinderen krijgen, dat soort spatjes). Behoeftes veranderen. Daar is ruimte voor en daar praten we over. Het is een dans die we steeds weer opnieuw dansen. Waar we steeds weer het ritme in vinden. Ik voelde juist door zijn afwezigheid dat ik daar heel dankbaar voor ben. En eigenlijk is het grootser. Op alle vlakken dansen we. De muziek verandert en wij veranderen onze dans. Samen. Altijd samen en nemen elkaar mee in iedere verandering van muziek.

Enneee dat alleen slapen? Was dus ook een fiasco. Nacht één kon ik de slaap niet vatten en de tweede nacht sliep ik met de minisnoet. Ik voel me juist heel veilig naast de man waardoor ik heerlijk slaap. Soms drijft hij mij tot waanzin, omdat hij midden in de nacht ineens wil knuffelen, mij daarbij uit bed dreigt te duwen en ik daar dan weer wakker van word. Weg bewegingsvrijheid, maar stiekem ben ik daar juist dankbaar voor. Dat hij er altijd is en ik me zo veilig bij hem voel (dat uit bed duwen neem ik dan maar voor lief).

Ik sliep ik dus beide nachten veel te kort. Dus stond ik woensdag op met een flinke spanningshoofdpijn. Of migraine? Hoe je het noemen wil. Ik ging werken. Er kwam uiteindelijk weinig uit mijn handen. Achteraf had ik me beter ziek kunnen melden. Dit was voor niemand echt waardevol. Daar kan ik dan heel onbegripvol over zijn tegen mezelf. Maaaaar! Ik ging op tijd naar huis. Besloot eerder te stoppen met werken. Nam even een momentje voor mezelf. Iets wat ik in het verleden niet gedaan zou hebben. Was ik dankbaar dat ik die ruimte nam. Heb vervolgens op mijn gemak de snoetjes op gehaald, ze zelfs in bad gezet en voor ik het wist stond hun vader voor de deur.

Wat ik eigenlijk nog had kunnen doen? Hulp in schakelen! Daar twijfelde ik over hoor, maar ik besloot dat ik mijn naasten niet wéér wilde belasten. Op die gedachte is nog wat winst te behalen. Mijn moeder was namelijk semi aangedaan dat ik haar niet even had opgebeld, dan was ze namelijk met liefde komen helpen. Ze vindt het eerder vervelend dat ik niet bel, dan als ik wel bel. Ik ben dan zo dankbaar voor alle hulp, dat ik het soms moeilijk vind nog meer hulp te aanvaarden. De volgende keer zal ik je weer bellen, mam!

Ik zei net al dat ik even de tijd had om mijn week door te lopen. Ik zit namelijk echt even in de bubbel van dankbaarheid. Ik had een fijn weekend die in het teken stond van samen zijn en verbinding. Veel gelijkgestemden gesproken en vooral een go with the flow weekendje gehad. We hebben wat aangemodderd. De oma’s en opa’s gezien/gesproken/gebeld. Een weekendje vol dankbaarheden in alle kleine dingen. Samen eten. Blije kinderen, omdat ze eitjes mochten zoeken en mochten ontbijten met chocolade. Samen gezellig borrelen. Dat soort dingen. En deze dingen ook echt heel bewust dankbaar beleefd. Het weekend stond echt in het teken van verbinding. Op alle mogelijke manieren.

Het cirkeltje is rond. Ik weet wat ik kan schrijven. Het was een fijne week. Ik kijk naar het snoetje links van me en blijf nog 5 minuten langer liggen. Het snoetje is tijdens mijn gemijmer in slaap gevallen en ligt vredig te dromen. Ik ben dankbaar dat ik haar die veiligheid en geborgenheid kan en mag bieden. Dat ze mij als haar veilige haven beschouwd. Ben ik dankbaar dat ze er is. Dat haar broer er is. En dat ik hun mama mag zijn.

Nu ik de woorden op papier heb gezet is het alweer veel te laat. Ik ben dankbaar voor de rust en liefde die ik heb gevoeld vanavond. Dat ik woorden heb kunnen geven aan alles wat ik de afgelopen week heb mee gemaakt. Klap ik dadelijk de laptop dicht en ben ik dankbaar dat ik een dak boven mijn hoofd heb en een warm bed om in te slapen. Kruipt de man vast veel te dicht tegen mij aan. Maar dank ik hem dat hij er is.

Fijne week en wees lief voor jezelf