Dankbaarweek #23

edere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Deze week werden we op de proef gesteld door de snoetjes en wisten te eindigen in rust en ontspanning. Lees gauw mee.

De week van koningsdag. Ken je dat gevoel van fear of missing out? Normaal zou ik ’s morgens helemaal in de stress zitten, omdat ik wel iets moet doen. Omdat ik mijn kinderen gun dat ze koningsdag mee maken. Vind ik dat ik iets had moeten organiseren. Of had ik naar iets moeten gaan wat georganiseerd was. Maar ik heb het allemaal los gelaten. De kids waren vrij en dinsdag is normaliter oma-dag. We vroegen oma een paar uurtjes op te passen en trokken het Limburgs Heuvelland in met zijn tweeën.

We liepen een prachtige route in Wijlre. Hebben gelachten, genoten en gedroomd. Gedroomd over een huisje in de natuur. Gedroomd over alle mogelijkheden en staan zwijmelen bij huizen op de route. We hebben zo genoten met zijn tweeën. Dat was echt even geleden dat we zo met zijn tweetjes erop uit zijn gegaan. De hond lieten we ook thuis. Even geen ruis op de lijn. Even alleen wij tweeën. Het was zo heerlijk.

Ondertussen maakte de snoetjes oma helemaal wild. Oma was gesloopt toen we aankwamen. En dat was ook een beetje de toon van de week met de kinderen. Kapotte oren en elkaar de koppen in slaan. Hoe vervelend het dan ook is voor oma. Ben ik stiekem extra dankbaar dat we even twee uurtjes voor onszelf hebben gepakt. Zodat we opgeladen de rest van de dag met de kids konden doorbrengen. En dat was nodig. Want volledig overprikkeld storten ze zichzelf ter aarde. Maar niets wat een heerlijk badje en wat knuffels van mama en papa niet kan oplossen.

Daarna kregen we nog bezoek. We maakte een grote pan spaghetti en alle kindjes hebben zo heerlijk gegeten. Daar kan ik zo dankbaar voor zijn. Als ze zo genieten van zo iets simpels. Enne.. Oranje waren ze ALLEMAAL stuk voor stuk. Inclusief mijn terras.

We sloten de dag af met het optreden van de streamers. Dus stiekem vierden we toch een beetje koningsdag. Helaas konden we het niet samen vieren met lieve vrienden, maar hadden we een groepschat en hebben onze billen uit onze broek gelachen. Heerlijk.

De overige dagen gingen de kinderen lekker door. Elkaar slaan. Niet luisteren en allemaal dingen doen waarvan ze weten dat het niet mag. Ik vind het dan wel eens lastig om rustig te blijven, maar ook om er uit te komen. Op een gegeven moment zie je het gewoon niet meer. Ook al is de oplossing zo simpel. Je komt echt in een spiraal terecht met elkaar.

Op zaterdagochtend begon de dag weer het zelfde. De man was even van huis weg en ik zag de wereld aan voor een doedelzak. Soms weet ik het gewoon ook even niet meer. Gelukkig was hij maar een paar uurtjes weg.

Vol goede moed trokken we dan ook naar de speeltuin. Dit moest anders. Het bleek de manier om de neerwaartse spiraal te verbreken. Wat een verademing. We hebben ze echt even kunnen uitlaten. Dankbaar dat de speeltuinen weer open zijn. Want de snoetjes zijn er aan toe om het huis te verlaten. Net als papa en mama.

Daar komt voor papa en mama wel meteen de uitdaging. De kinderen worden groot. Onze angstige timide kleuter stond ineens tussen de andere jongens te rauwdauwen. Dan moet ik echt even op mijn handen zitten hoor. Vooral als de onverschrokken peuter tussen de grote jongens gaat mee doen. Maar ze deed niet onder voor de grote jongens.

Gelukkig waren we met z’n tweeën en konden we elkaars handen even vast houden en elkaar tegen houden om dingen te roepen als: Voorzichtig, doe dat nou niet, pas op! Want we staan voor opvoeden in vertrouwen, maar soms is dat bijster lastig. Zo trots om te zien dat ze zo opbloeien van het buiten zijn, maar zeker ook van het zelf doen en stunten.

We hebben daarnaast heerlijk met zijn allen gespeeld. Soms doen we dat als volwassenen echt te weinig. Het was lachen gieren brullen. De moeilijke ochtend start verdween als sneeuw voor de zon.

Vaak wil zo’n uitje nog wel uitmonden in drama. Want de snoetjes willen dan niet gaan en dat stelt, met name papa, erg op de proef. Uiteraard werd het een drama toen we weg gingen, want ze waren echt nog niet van plan om te gaan. Maar het tij keerde zich gelukkig snel. Opgeladen en wel konden we de huilbui van de minisnoet en het geklaag van de grote snoet beter aan. Dat speeltuin bezoekje heeft toch ieder van ons goed gedaan.

De dag sloten we af met: ‘Mama, ik hou van je. Mama, ik hou echt van je. En je mag ALTIJD met me spelen.’ En samen spelen is het grootste compliment wat ik van de kleuter kan krijgen. Als hij boos is dan dreigt hij altijd dat hij nooit meer met me wil spelen. Het leven kan voor de kleintjes zo simpel zijn. Het was een fijne dag.

Op zondag werd een go with the flow dagje. Het snoetje begint weer uit te slapen. Helaas heb ik twee KNO kindjes. Bij de minisnoet gaat het weer helemaal de ‘verkeerde’ kant op. Ze had weer flinke druk op haar oren, maar inmiddels loopt de derrie er weer uit. De afspraak met de KNO staat alweer gepland. Maar door het afnemen van de druk hebben we onze goede slaper weer terug. Dankbaar! Fijn voor papa, want die is kunnen blijven liggen tot het minisnoetjes het welletjes vond.

We gingen spontaan wat shoppen, ruimde de boel op, poetste de boel en nu zit ik in een opgeruimd en schoonhuis te typen. Ondertussen geniet ik er van dat het opgeruimd blijft. Aangezien de snoetjes op de opvang zijn en mama zo dus even aan haar blog kan werken.

De stilte op al mijn kanalen online zette afgelopen week overigens nog even door. Het weekend was namelijk aardig telefoonloos. Ik heb takkeveel moeite om dat ding weg te leggen, maar dit weekend ging zo op in de flow dat ik soms zelfs vergat dat ik een telefoon heb. Ik twijfelde zondagavond of ik toch mijn telefoon nog erbij zou pakken om wat voor Instagram en de blog te doen. Maar ik zat nog zo lekker in het offline zijn, dat ik mijn yoga mat uitrolde en het heerlijke weekend afsloot met Yin Yoga en een goed boek.

Ontspannen vind ik dus heel moeilijk. Ik heb geen moeite met op de bank ploffen en niets doen. Maar ik kom er steeds meer achter dat ik dan niet echt ontspannen ben. Zo dankbaar dat ik daar steeds bewuster van ben, maar ook dat ik steeds meer tools vind om mezelf daarin te ondersteunen. Beetje bij beetje komen we verder en ontspannen sloot ik de week af.

Op naar een ontspannen week.