Innerlijke discussies, afstand nemen en zelf kiezen

Ben jij je bewust van de innerlijke gesprekken die je hebt met je zelf? Maak jij zelf bewuste keuzes?

Waar ik naar verwijs? De meerdere ikken die je achter het stuur kunt laten. Er zitten namelijk meerdere ‘ikken’ in jouw bus (des levens) en je kunt kiezen wie je aan het stuur laat. Zo kan de perfectionist het overnemen, misschien wel je innerlijke kind of je innerlijke criticus. Vaak gaat dit proces automatisch en zijn we er helemaal niet zo bewust van.

Deze ikken worden primair. Naar hen heb je altijd het meest geluisterd. Zij proberen jou altijd veilig te houden en (denken te) weten wat het beste is voor jou. Door bewust te zijn van de verschillende ‘ikken’ en daarmee de verschillende stemmen kun je bewuste keuzes maken.  Wil je hier meer over weten? Dan is Ik (k)en mijn ikken echt een aanrader.

Graag schets ik voor je een situatie die ik zelf mee maakte. Om te laten zien dat je afstand kunt nemen van je gedachten en je zelf een keuze kunt maken (en daarmee ook een vervolg keuze).

Afgelopen week hielp ik een vriendinnetje verhuizen. Ik ging mijn eigen lijf voorbij. Ik voelde mijn grens luid en duidelijk. Wat voor mij niet altijd vanzelfsprekend is geweest. Voorheen ging ik altijd mijn grenzen voorbij, zonder ze echt te voelen. Had ik grenzen dan? Ik merkte altijd achteraf pas dat het teveel was geweest. Ik negeerde de signalen.

Op die dag voelde ik de grens, maar toch ging ik door. Daar ontstond het eerste gesprek met mezelf. Oké, Megan. Je lijf zegt genoeg is genoeg. Wat nu? Ga je echt nu stoppen? Of ga je door? Het beste kun je stoppen. Je lijf heeft het nodig. Maar je laat je vriendinnetje toch niet zo achter? Ze heeft je nodig! Met zijn tweeën is dit zo gedaan. Even schouders eronder, kom. Door!

Bewust ging ik door. Met liefde. Ik nam afstand van mijn gedachten. Ik zag ze. Ik hoorde ze. Ik hoorde mijn lijf. Ik wist dat mijn vriendinnetje ook haar grenzen over ging. Daarnaast wil ik er graag voor mijn vrienden zijn en besef ik me dat ik uiteindelijk naar huis ga en daar hoef ik niets meer. Zij moet nog even een paar dagen door.

Ik wist wel meteen. Morgen moet ik de prijs betalen en 3 stappen terug. Overwinning. Normaal zou ik ten alle tijden door zijn gegaan. Niet aanstellen. Aanpakken. Er moet nu nog zoveel en morgen ook en de dag daarna, en daarna, en daarna…

Ik zou nu kunnen zeggen dat ik heel braaf 3 stappen terug deed en daar geen problemen mee had, maar dat zou schone schijn zijn.

Mijn innerlijke stemmetjes maken ruzie. De een vindt dat ik door moet. Ik heb tenslotte ‘te weinig’ voor mijn blog gedaan. De tuin moet nog opgeruimd. Ik moet nog naar de winkel. En noem hier nog 300 taken op die je kunt bedenken. Mijn brein is koning in redenen bedenken waarom ik niet de rust zou opzoeken. Rust is voelen en dat is eng.

Ik probeerde te luisteren naar die stem. Kroop achter de laptop om een blog te typen, maar de woorden danste in mijn hoofd. Ze bleven slechts woorden. Geen zinnen. Geen verhaal.

Het andere stemmetje zei dat ik een pas op de plaats moet maken. Dat heb ik mezelf tenslotte de dag ervoor beloofd. Mijn lijf en mijn hoofd hebben het nodig. Al het andere kan morgen ook weer. Met vernieuwde energie.

Ik stop en observeer. Wat willen ze me vertellen en waarom?

Ik maak zelf de keuze. Ik kies voor rust. Ik kies bewust.

Ik ben niet mijn gedachten.

Het andere stemmetje probeert het nog even over te nemen. Ik hoor hem. Ik luister. Bedank hem dat hij er is. Maar die dag volg ik hem niet. Andere keer weer. Dan brengt hij me vast een hele hoop. Dan schud ik verhalen uit mijn mouw. Dan poets ik het huis van top tot teen.

En die discussie herhaal ik keer op keer opnieuw.

Oefening baard kunst.