Dankbaarweek #27

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Afgelopen week was een bijzondere week. Een week waarin er dingen in mijn schoot geworpen werd. Waar ik uitgedaagd werd om niet te handelen uit onrust en we vierde de liefde & het leven. Lees gauw mee.

Vorige week deelde ik met jullie dat ik afscheid nam op het werk. Het is een bizarre situatie en de situatie werd nog gekker. Wat ik vorige week weg liet is dat ik met het afscheid, ook echt werkeloos werd. Ik vroeg mijn WW aan. Iets bizars, waar ik echt aan heb moeten wennen. De rollercoaster.

Je kunt je voorstellen dat ik enorm dankbaar ben voor bepaalde voorzieningen die we hebben in Nederland. Je baan verliezen is moeilijk, maar er zijn zoveel mogelijkheden. Ja, je levert er op in. Maar het is er. Nederland heeft een vangnet. Daar kun je van alles op aan te merken hebben. Maar hoe f*ck*ng gaaf is het dat het er is.

Een schok. Wennen. Vertrouwen. Het was oké. Ik ging de WW in en het zou allemaal goed komen. Ik voelde heel veel vertrouwen, ondanks dat het ook retespannend was. Ik vroeg daadwerkelijk die WW aan. Op de valreep voor het aflopen van mijn contract kreeg ik te horen dat ik aangenomen was bij een nieuwe baan. Ik kreeg een datum. Die datum werd op de valreep naar voren gehaald. Flink naar voren gehaald. Een heel vreemd proces waar ik later nog wel meer over zal delen. Want er zitten mooie lessen in verstopt.

Dat maakt dat ik de titel werkeloos droeg. De titel werd ingetrokken en ik heb zelfs nooit officieel heb mogen dragen. Want mijn nieuwe contract sluit aan op mijn oude contract. Heel dankbaar voor deze mooie uitdaging waarin ik denk dat ik mijn eigen talenten en krachten kan inzetten. Dat ik dit kan schrijven voel ik me al heel dankbaar over. Want dat is wel eens anders geweest. Ik kreeg mooie complimenten van mijn nieuwe collega’s en die stak ik ook maar mooi in mijn zak.

Met een gerust hart ging ik de week door. We vierden de liefde op vrijdag. Lieve vrienden zouden in 2020 al trouwen. Helaas had tante Corrie andere plannen. Het waren spannende maanden. Kon het doorgaan of niet. En of het door ging! Ze zijn nu man en vrouw. Een familie. Dezelfde achternaam. Ik was wat sceptisch over hoe de dag zou verlopen door alle regels van tante Corrie. Maar het was perfect. Een prachtige dag met een mooie groep mensen.

Er werd gelachen, gehuild, gegeten en gedronken. De liefde werd gevierd. Zo dankbaar voor deze dag. Een dag die zij hun hele leven in hun hart mee zullen dragen waar ik onderdeel van heb mogen zijn. Waar ik getuige van heb mogen zijn. De liefde blijft iets ongrijpbaars, iets rauws, maar ook zo puur en mooi.

Amper bij gekomen van de mooie dag vierden we nog het leven. Het zoontje van een van mijn beste vriendinnetjes mocht twee kaarsjes uitbranden. We bleven veel langer hangen dan de bedoeling was. Dan weet je dat het gezellig was. Daarnaast ben ik dankbaar voor mijn eigen kids. Je ergens vertonen met twee jongen kindjes is niet altijd makkelijk. Vaak ren je erachter aan of willen ze van alles. Dan ben je fysiek wel bij een bijeenkomst maar psychisch iets minder.

De kinderen hebben naar hartenlust gespeeld. De kinderen hebben hun eigen plan getrokken. We mochten voor het eerst sinds we kinderen hebben ECHT fysiek en mentaal volledig in het moment zijn. Samen, met iedereen. Niet alleen samen MET hen. Dan besef je ineens hoe erg je zo’n momentjes gemist hebt en hoezeer je ze kunt koesteren als ze er zijn. Iedereen heeft genoten EN we mochten vieren dat er al een mannetje 2 jaar deel uit maakt van dit aardse leven. Dat hij al twee jaar zijn lichtje mag schijnen.

Op zondag waren we na een mooie, maar intense week toe aan rust. Dus bleven we lekker thuis. Maakten de kinderkamertjes gezellig. Daar waren de kids weer intens gelukkig mee, waardoor wij weer intens gelukkig voor hen zijn.

De oudste kreeg zelfs een groot bed. En dat mag je best met een korrel zout nemen, want haar ledikant werd gewoon omgebouwd naar peuterbedje. Maar voor ons en haar voelde het alsof haar bed ineens immens is. Ze was zelf zo trots. Heeft er heerlijk in geslapen. Zo dankbaar voor hun zijn. Voor hun groei en voor hun dankbaarheid. Dankbaar voor het makkelijke proces van het grote bed, waar we zo tegen op hebben gekeken.

Oh en voor ik het vergeet. Ging ik ook nog eens voor mezelf door het vuur. Omdat ik daar mee zeg dat ik er toe doe. Het zo belangrijk is. Dankbaar voor de inzichten die ik deze week kreeg over mijn lijf en hoe ik haar kan helpen. Dit had ik veel eerder moeten doen. Maar het is nooit te laat.

Dankbaar voor het leven en de liefde.

Zorg goed voor jezelf, mooi mens. Je bent het waard.