bewust-zijn

Selfcare: voor jezelf door het vuur gaan

Ik schreef de laatste tijd al veel over selfcare. Dat je jezelf op nummer één mag zetten. Tijd voor jezelf mag nemen. Je kinderen best naar de opvang mag brengen als je niet hoeft te werken. Iedere dag dingen zou moeten doen die jou gelukkig maken. Eigen zuurstofmaskers eerst is mijn motto. Daar probeer ik naar te streven. Waarbij bewustwording en bewustzijn de key is.

Kinderen krijgen is echt een verrijking van mijn leven. Soms ook wel het moeilijkste. Ze zijn je grootste spiegels. Je krijgt terug wat je geeft. Ze zetten je aan het denken en ze dagen je uit om de beste versie van jezelf te zijn. Ze leggen je demonen bloot. Het is aan jou wat je er mee doet. Mijn snoetjes legde laatst weer wat bloot en ik deel het graag met je.

Mijn kinderen hebben allebei een voedselallergie. Daar kwamen nogal wat ongemakken bij kijken. Oorontstekingen, ontstoken amandelen, exceem. You name it en ze hadden/hebben het. Door huisartsen werd ik vaak afgescheept. ‘Mevrouw dat hoort er nou eenmaal bij’.

Woest werd ik ervan woest. Want het hoorde er allemaal niet bij. Mijn kinderen voelde zich verschrikkelijk en ik kon niet accepteren dat dit er bij hoorde.

Dus ging ik door het vuur. Ik zette alles op alles om hen te geven wat ze nodig hadden. Soms ging ik om de bureaucratie heen van ons gezondheidsstelsel, heb op mijn strepen gestaan bij artsen, maar veelal zocht ik hulp en heil in de Chinese geneeskunde. Waar ik vanaf moment één werd gehoord. ‘Mevrouw, dit hoort er niet bij’.

Het kostte wat. Tijd, energie, maar vooral ook geld. Dat interesseerde me niets. Als zij maar gelukkig zouden worden. Als zij maar lekker in hun vel zouden zitten. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Dankzij de Chinese geneeskunde, mijn doorzettingsvermogen en volharding zitten zij nu lekker in hun vel. Als dit niet zo is, dan trek ik weer aan de bel.

Toch knaagde er iets in de afgelopen maanden. Ik ben voor jezelf op één zetten. Self-care. Tot ik besefte dat ik dit niet in de breedste zin van het woord deed. Ik heb namelijk vanaf dat ik 12 ben chronische pijn in mijn been. Ik kreeg namelijk een ontsteking in mijn bot. Ze probeerde wat. Kreeg veel medicatie. Werd geopereerd. De pijn bleef. De ontsteking kwam weer terug. Werd geopereerd. En de pijn bleef.

Ik (en mijn ouders) hebben er toen niet op gestaan dat ik mocht revalideren. Volgens de artsen was ik jong genoeg en zou het allemaal vanzelf gaan. Ik heb nooit een fysio gezien, ondanks mijn hevige operaties.

Het knaagt. Ik heb dermate veel pijn dat ik vrijwel geen dag zonder pijnstilling door het leven kan. Inmiddels ben ik 9 jaar verder. Negen jaar vanaf mijn laatste operatie. Negen jaar geleden koesterde ik de hoop dat ik na die operatie voor altijd klaar zou zijn met de ellende. Maar niets was minder waar.

Ander half jaar geleden ging ik weer naar de huisarts. Ik kon zelfs bijna niet meer lopen van de pijn. Weer onderzoeken. ‘We kunnen niets vinden, mevrouw. Het hoort erbij. U zult er mee moeten leren leven’.

Tegen mijn omgeving bleef ik boos. Hoe kon dit er in godsnaam bij horen? Niemand kan me vertellen waarom ik pijn heb. Er is namelijk geen aanleiding. Ze kunnen me niet eens vertellen hoe het kan dat de pijn, die alle zenuwen in mijn lijf op scherp zet, er überhaupt is. Het komt wanneer het wil komen en het gaat wanneer het daar zin in heeft (of na vele pijnstillers).

De pijn is zo doordringend dat ik een continu bewegingsdrang heb. Dat ik niet wil dat mensen aan me zitten of naar me kijken. Dat ik niet slaap. Ik heb me meer dan eens afgevraagd of ze mijn been niet beter konden amputeren.

Deze pijn is er niet de hele dag door. Maar de pijnaanvallen zijn niet te harden. Gelukkig heb ik geleerd niet te schromen om zwaar geschut in te zetten als ik het voel opkomen. Omdat ik weet dat niet handelen de situatie alleen maar verergerd.

Ik besefte me laatst dat ik al mijn geld, tijd en energie in mijn kinderen steek. Dat ik niet schroom om voor hen tot op de bodem uit te zoeken waarom ze iets hebben, maar vooral wat ik er aan moet doen. Wat ze nodig hebben. Dat ik voor hen bereid ben volledig failliet te gaan, maar voor mezelf geen actie onderneem. Want ja, het hoorde er nou eenmaal bij….

Toen ik dit besefte heb ik meteen een afspraak ingepland bij de geneeskundige van mijn kinderen. Want ook dit is jezelf op nummer één zetten. Ook dit is self-care. Dit is juist self care. Eigen zuurstofmaskers eerst. Voor mezelf mag ik al dat geld, al die tijd en al die energie óók investeren. Ik verdien het om pijnvrij te kunnen leven. Zo kan ik er meer zijn voor mijn kinderen, voor mijn partner. Maar meer nog voor mezelf. Zo hoeft niet al mijn energie naar pijn.

En alleen al die stap nemen voelt goed. Ik zeg hiermee tegen mezelf: Je doet er toe. Jij bent belangrijk. Je mag er zijn.

Selfcare is niet (alleen maar) een maskertje op doen en je daarmee 5 minuten zen voelen. Selfcare is voor mij ECHT goed voor jezelf zorgen. Mentaal, maar ook fysiek. Daarbij mag je alles uit de kast halen wat voor jou nodig is. Als het voor jou nodig is dat je bepaalde dingen accepteert. YES. Maar misschien is het voor jou in de actie gaan. Die schop onder je hol en gaan. Dat doen wat je voor anderen wel doet, maar voor jezelf niet.

Wat betekent self care voor jou? Laat het me weten in de reacties.

Wil je het voor jezelf verder onderzoeken. Pak dan eens je journal en beantwoord dan bovenstaande en onderstaande vragen eens voor jezelf:

  • Hoe zorg je goed voor jezelf?
  • Wanneer doe je dat ook echt?  
  • Wanneer zorg je goed voor een ander? Hoe doe je dat? Waarom?
  • Wat heb je nodig van jezelf?
  • Welk advies zou je jezelf nu geven als op het self care aan gaat? Wat zou je beste vriendin nu tegen je zeggen?
Mindstyle Mindset

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.