Dankbaarweek #26

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Deze week was een bizarre week. Niet te bevatten met ontelbare lichtpuntjes.

Het was even stil op de blog. Omdat het even nodig was. Ik doe altijd dingen: alles of niet. Zwart of wit. Waar ik op andere vlakken in mijn leven de wondere wereld van het grijs aan het opzoeken was stond Instagram en de blog even op standje zwart. Even niets. En ook dat was voor mij grijs, want had ik dat er bij gedaan dan was het weer alles geweest.

Ik zit in een reurige tijd. Waarin ik afscheid nam op mijn werk. Helaas kon ik niet blijven waar ik werkte. Het is zoals het is. Maar daar komen weer nieuwe dingen te regelen bij en nieuwe dingen te accepteren.

Ik wil niet schetsen dat dit allemaal rozengeur en zonneschijn is. Dat ik daar fluitend door heen ga. Ik wil daar echt in zijn. Achteraf valt het meestal wel mee. Alleen op het moment zelf is het een achtbaan van emoties. En dat is oké. Mijn achtbaan hoeft niet jouw achtbaan te zijn en andersom. Stap in je eigen achtbaan. Het mag er allemaal zijn. Geniet van de rustige momenten en schreeuw als de helling hoger blijkt te zijn dan je vooraf had verwacht. Kijk over de rand en laat in de vrijeval het allemaal gaan. Hoe lang, kort, hobbelig, recht, hoog of laag je achtbaan ook is. Uiteindelijk komen we allemaal weer bij het in- en uitstap station aan.

Ik stap in een proces dat volledig nieuw is en dat vind ik spannend. Dood eng, maar ook voel ik rust. De momenten van onrust wakkeren op. Precies wanneer ik het niet verwacht. Ze leren me een hoop en brengen me veel. Ik ben dankbaar voor de rust, dankbaar voor de onrust.

Ik ben dankbaar voor de mooie mensen die ik tegen ben gekomen op deze reis. Afscheid nemen is ook loslaten. Dat vind ik moeilijk. Maar ik focus me niet op de moeilijke momenten. Die zijn maar klein in vergelijking met de momenten dat het fijn was en dat we van elkaar leerde. Ik focus me om de mooie zielen die ik heb mogen leren kennen. Nu is het weer tijd voor nieuwe mensen en nieuwe lessen. Loslaten. Het laten gaan. Op de plek van leegte is weer plek voor groei.

Deze week kwam ook het mooie weer om het hoekje kijken en de zon besloot de wereld te verwarmen met haar liefde. Dat was dit weekend voelbaar. Hoewel je gemoedstoestand niet zou moeten afhangen van omstandigheden als het weer, dat zo verschrikkelijk veranderlijk is, toch doet het dat wel. We zijn in de vertraging gegaan. Hebben uren vertoeft in de speeltuin waar de snoetjes konden spelen.

Ze gaan in een rotvaart vooruit. Ontwikkelen zich dermate dat wij en zijzelf het niet kunnen bijhouden. Maar in de speeltuin vertraag ik, terwijl zij op standje 100 doorjakkeren. Kan ik even stilstaan bij wie ze zijn en waar ze nu zijn. Wat ben ik toch trots op deze zieltjes die hun weg vinden in het leven.

Dit weekend gingen we ook op stap. Oke, niet echt op stap dan, want tante Corrie. We gingen naar vrienden. Aten samen, dronken wijn en zongen on top of our lungs mee met the live streamers (sorry, buren). Het was genieten. Het was ongedwongen. Gewoon gezellig. Hartstikke gezellig. We hebben de billen uit onze broek gelachen (wat trouwens niet heel moeilijk was, want ik droeg een jurk).

We vertraagde. Speelde in de speeltuin. Deden een terrasje. Gooide de barbecue aan. Alles mocht. Niets moest. Met een dankbaarhart kijk ik terug op het fijne weekend. Zondagavond was ik kapot. Mijn lijf schreeuwde dat het genoeg was geweest. Want ja, ook fijne dingen kosten energie. Vooral als je veel te laat gaat slapen en je innerlijke klok om 7 uur de brui geeft aan slapen.

Maar het was goed. Een goede vermoeidheid. Een vermoeidheid die liet weten dat het fijn was. Dat het een fijn weekend was. Er waren nog wat knopen door te hakken. In mijn vermoeidheid voel ik de stress oprakelen. Ik besluit niet te luisteren. Ik vertrouw erop dat het goed komt. Vermoeid, maar tevreden, val ik om half 9 op de bank in slaap. Het is goed zo.

Op naar een nieuwe week vol zon, zonnebrand en vooral veel liefde.

Komende week vieren we de liefde!

Tot volgende week mooi mens.