Dankbaarweek #46

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Afgelopen week was het de week van kerst. Van buikgriepjes. Van verbondenheid. Lees je mee?

Kerst. Tussen haat en liefde zit een hele dunne lijn. Daar zal ik niet teveel over uitweiden. Meer lees je hier. We stevenen momenteel af op oud en nieuw af waar ik gek genoeg wel heel veel mee heb. Het idee. Het mijmeren. Het afsluiten. Een nieuwe start maken. Wat feitelijk iedere dag kan, maar toch voelt dit anders.

De vervroegde kerstvakantie voor scholen werd een feit. Ergens verontrust het me dat ik er niet meer van onder de indruk kom. Anderzijds ben ik dankbaar voor de veerkracht die we hebben. Dankbaar voor de creativiteit die we kunnen aanboren. Voor de hulp die uit alle hoeken wordt aangeboden.

Het is en blijft een uitdaging. Door alle maatregelen werk ik volledig thuis. Waar ik prima op ga. Alleen al voor het thuiswerken ansich ben ik al dankbaar. Zodat ik lekker een wandeling kan maken in mijn pauze en het kost me minder energie. En de lekkere koffie, laten we de koffie niet vergeten.

Alleen is thuiswerken met een klein mannetje thuis veel switchtasken. Daar ga ik absoluut niet zo lekker op. Gelukkig zijn mijn kindjes op dinsdag, de eerste werkdag van mijn week, bij oma. Om 4 uur krijg ik een berichtje dat de oudste snoet naar huis wil. Hij klaagt over buikpijn. Dankbaar voor het thuiswerken dus, want we konden dit verzoek direct inwilligen zonder gekke capriolen. Oma kon hem direct naar huis komen brengen. Hij vraagt nooit om eerder naar huis te gaan, wil juist nooit weg bij oma. Dus als hij het vraagt, dan weet je dat er echt iets aan de hand is.

Bij thuiskomst werd direct duidelijk waarom hij naar huis wilde. Hij had een buikgriepje te pakken. Ik zal je de details besparen.. Helaas volgde de man in rap tempo. Het werd nog een lange en onrustige nacht… (Dankbaar dat ik tegen kots kan, oops ik ging toch in op de details, anders was het een nog langere nacht geworden…)

Op woensdag werkte ik ineens thuis met twee mannen. Ergens heeft dat thuiswerken dan ook weer een keerzijde, omdat je sneller doorwerkt daar waar je normaal verlof zou indienen. Je bent geneigd door te gaan.

Ik was in eerste instantie opgelucht dat de man thuis zou blijven van zijn werk. Ik had gedacht dat de grote snoet nog wel ziekjes en slapjes zou zijn. Dan konden ze elkaar bezig houden. Gelukkig was het een eendagsvirusje en ging het snel op zijn retour. De grote snoet had op woensdag ochtend al nergens meer last van. De man daarentegen heeft de hele dag verslapen. Dus moest ik alsnog de snoet bezig houden tijdens mijn werk.

Aan het einde van de dag was ik kapot. Ik had ’s nachts amper geslapen. Een poging gedaan zoveel mogelijk werk te verzetten terwijl ik ondertussen iedereen in leven probeerde te houden. Alles kwam op mijn schouders. Er knapte iets.

Al snel werd duidelijk waarom het me buiten proportioneel te veel werd (sorry, schatje!). Die avond volgde ik. Dankbaar dat ik er vrij makkelijk vanaf kwam. Na een kwartiertje op de WC te hebben gezeten, kroop ik in bed en sliep ons bed kapot. De ochtend daarop was ik vooral nog wat slapjes, maar verder geen vuiltje meer aan de lucht. Net op tijd opgeknapt voor de kerst. Dankbaar! Nog dankbaarder dat de minisnoet besloot dit virusje even over te slaan.

Ondanks dat kerst voor mij dus dubbel is. Heb ik ook genoten. Zaten we met een groot deel van de familie aan de etenstafel. We aten, we dronken, we kletsen, we lachten. We volgde oude tradities en bouwde aan nieuwe. Op eerste kerstdag was de uitdaging groter. We waren zelf moe van ronde 1 en de kinderen volledig overprikkelt.

Desondanks gingen we vol goede moed naar mijn schoonouders. Door de gebeurtenissen van de afgelopen tijd is überhaupt het samen zijn dierbaarder geworden. Zeker met kerst.

Gister, op tweede kerstdag, was ik er wel klaar mee. Ik besloot dat het gewoon zondag was. Deed de was. Klooide wat aan en moest vooral bij komen van de etentjes. We maakte pannenkoeken als lunch en hebben het gourmetstel onder het stof uit getrokken. Het was zo’n fijne en verbindende dag met ons fijne gezinnetje. Precies wat we allemaal even nodig hadden.

De avond sloten we af met wijn en het concert van the streamers. Dankbaar dat dit concept is ontstaan. Voor ons is dit zo genieten. Zij zijn een lichtpuntje in deze gekke tijden.

Een week met uitdagingen, maar bovenal een week waarin we hebben genoten van en met elkaar. Op naar het nieuwe jaar.

Fijne laatste week in 2021, mooi mens!