De mentale last van vrouwen

Laatst schreef ik over hoe je jouw taal kun veranderen om meer licht en lucht te ervaren. Alleen je taal veranderen is natuurlijk niet de quick fix en enige oplossing. Het is verstandig om te bekijken, waarom je zoveel van jezelf moet. Mijn moetenlijst is groot. Je kunt wel stellen dat de mentale last die ik ervaar heel hoog is, maar waar komt die moetenlijst dan vandaan?

Denk jij continu na over wat er nog moet gebeuren binnen je gezin en huishouden? Anticipeer jij op de behoeftes van je gezinsleden? Doe je onderzoek hoe je hen in die behoeftes kan voorzien, maak je de keuzes en monitor je het vervolgens weer? Gefeliciteerd, dan ben jij DE projectmanager van jouw gezin en huishouden.

Janne Schuijn hield een talk over de mentale last van een vrouw en moeder. Als aanvulling nam zij hier ook een uitgebreide podcast over op. Zeker het luisteren waard! 

Ik ben zeker de projectmanager van mijn gezin. Eerlijk gezegd breekt me dat eens in de zoveel tijd echt op. Het kost me veel energie. Op het werk ben ik boodschappenlijstjes aan het maken. Ik ben continu aan het anticiperen wat handig is. Welke huishoudelijke taken nog gedaan ‘moeten’ worden.  En me dan maar afvragen waarom ik veel in mijn hoofd zit en me niet in het hier en nu bevind.

Ik werk 24 uur in de week en mijn man werkt 40 uur. Dat ik meer hooi op mijn vork neem, vind ik niet meer dan logisch. Ik heb tenslotte ook meer tijd voor mijn huishouden en gezin, naast mijn betaalde baan. Maar uiteindelijk komt het er toch weer op neer dat de verdeling voor mijn gevoel vaak 90%- 10% is.  

Laat ik vooropstellen dat mijn man met alle liefde in de wereld dingen voor mij doet. Maar daar zit hem net het probleem. Hij doet ze voor mij, omdat ik ze vraag. Het zit hem in grote dingen en in kleine dingen. Zo nu en dan hebben we hier weer gesprekken over, maar toch vervallen we uiteindelijk weer in hetzelfde patroon. Als ik het met hem bespreek geeft hij aan het lastig te vinden om overal aan te denken. Maar weet je… Dat vind ik ook! En toch doe ik het. 

Als de man aan het werk is hoeft hij zich niet druk te maken over de voedselvoorraad, of de rekeningen op tijd betaald zijn en of de kinderen nog in bad moeten. Mijn hoofd draait die overuren wel. Het zit hem zelfs in kleine dingen als wat eten we, wat gaan we voor activiteit doen in het weekend en moet de hond nog uitgelaten. De man hoeft het niet te doen, omdat ik het toch wel doe. Ik voel me verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van ons gezin. Laat ik wel voorop stellen dat ik mede aandeelhouder ben in het ontstaan van dit probleem. Ik neem die verantwoordelijkheid en ik laat het gebeuren.  

Ik vind het fantastisch dat Janne hier aandacht aan besteed. In vele gesprekken met medevrouwen en medemamma’s komt dit onderwerp geregeld op tafel te liggen. Veel vrouwen die ik ken kampen met deze mentale last. In die gesprekken heb ik vaak gehoord: ‘Och het is een man. Je moet het ze vragen. Ze zien het zelf niet.’ Ook ik heb me wel eens schuldig gemaakt aan dit soort uitspraken.

Hij ziet het niet? Dan doet hij zijn ogen maar open. Het is ook zijn huis, het zijn ook zijn kinderen, zijn financiën. Hij heeft net zoveel verantwoordelijkheden als jij en ik. Laten we ze alert maken en meenemen in het proces van een huishouden draaiende houden. 

Als het voor jou oké is en jij goed gaat op je fulltime baan als mommy-projectmanager dan lekker blijven doen. Maar als het jou net zo’n zware last op je schouders oplevert. Praat er over. Laten we het niet meer als vanzelfsprekend zien dat de vrouw hoofdverantwoordelijke is. Laten we niet meer tegen mede vrouwen zeggen dat ze hun lot maar moeten accepteren.