Terugblik op 2020 (deel 2)

Tweeduizendtwintig een bizar jaar. Een jaar van uiterste. Van angst, van overgave, van opgesloten, naar bevrijding, van onrust naar rust. Van diepe rouw naar nieuwe liefde en verbinding. Het einde van het jaar nodigt uit om terug te blikken. De winter is bij uitstek het seizoen om naar binnen te keren en te reflecteren. In twee delen behandel ik mijn 2020. Gister verscheen deel 1. 

De tweede helft van 2020 stond in het teken van loslaten, bevrijding, verbinden en vertrouwen. Loslaten wat me niet meer dient. Loslaten van controle. Vertrouwen hebben dat alles goed komt. Mezelf vertrouwen. 

In augustus kwam Asya ons gezin versterken. We kwamen dit schatje tegen en voelde heel sterk dat zij bij ons hoort. Hoewel onze omgeving wat twijfels had vertrouwde wij op ons gevoel. We adopteerde haar vanuit Turkije. Het was enorm spannend, maar het voelde goed. En wat een aanwinst voor de familie is zij. Ze is de rust zelve. Een mooie aanvulling op ons gezin. 

In de zomervakantie besloten we last-minute toch een week op vakantie te gaan. Al jaren gaan we naar dezelfde plek. Kroop kamperen in ons bloed, maar het was tijd voor een volgende stap. Hoewel we dit in 2019 al besloten, hadden we het nog niet helemaal los gelaten. Of althans ik niet. Ik had nog een laatste keer nodig.  We keerde terug naar onze oude vertrouwde caravan in Italië. We genoten, maar de week stond ook in het teken van loslaten en afscheid nemen. De caravan werd gesloopt en ritueel kapot gestampt in een vrachtwagen. Niet heel vredelievend, wel effectief. Ik had deze laatste keer nodig om het af te sluiten. Dat vond ik heel spannend, maar het is goed zo. Tijd voor nieuwe avonturen. 

Met mijn werk kwam het helemaal goed en ik startte na de zomervakantie in twee nieuwe functies. Twee uitdagende functies waar ik veel van kan en mag leren. Omdat het allemaal last-minute en vreemd verliep werd er een constructie bedacht. Eigenlijk was ik werkeloos per oktober, maar mocht het van twee kanten bevallen kon mijn contract alsnog verlengd worden. Normaal zou ik in paniek geschoten zijn. Maar dit voelde helemaal prima. Ik kon het volledig loslaten en vertrouwde erop dat gebeuren zou wat moest gebeuren. Dat contract werd overigens verlengd en ik zit nog op mijn plekje.  

Als we het dan toch over loslaten hebben. In november was het zover. Ons kleine mannetje mocht gaan beginnen op de grote school. Echte kleuter avonturen. Waar Jurre helemaal aan toe was, papa en mama wat minder.  

De katten maakten het dit jaar bont. Zo liep Lotje weg en kwam helaas niet meer terug. In oktober 2020 dachten we dat we ook Nero moesten laten gaan. Hij werd ziek, goed ziek. God wat heb ik pijn gevoeld. Ik dacht echt dat we hem moesten laten gaan. Gelukkig kregen de dierenartsen hem erbovenop. Ik kan je vertellen hij is luid en duidelijk aanwezig en nog niet van plan om te gaan. Opluchting! Ik heb mijn gevoelens dat weekend vrijelijk laten lopen. Lekker doorvoelen die hap. 

Tijdens mijn therapie ging ik diep. In het eerste half jaar zat ik vast in overtuigingen. Ik moest van mezelf sneller. Hierdoor blokkeerde ik de boel alleen maar. Maar in de tweede helft begonnen de puzzelstukjes te vallen. Ik ging echt van laag naar laag van die spreekwoordelijke ui en heb me met momenten rotter dan rot gevoelt. Dit toelaten en doorvoelen was de grootste uitdaging, maar dat lukt steeds meer. Het rot voelen was een proces van loslaten en leren vertrouwen. Steeds meer kan ik beperkende overtuigingen loslaten. Kom ik dichter bij mezelf en leer ik luisteren naar mijn intuïtie. Het heeft ervoor gezorgd dat ik echt durf terug te blikken op 2020 en vooruit durf te kijken naar 2021.  

En vond ik ook meer verbinding met mijn grote liefde en vrienden. Heb ik geleerd dat ik liefdevol mijn waarheid mag spreken. Heb ik de meest bijzondere gesprekken gehad. Ik hoef het niet alleen te doen. En vond ik vooral meer verbinding met mezelf.

Maar dan het pronkstuk van 2020. De geboorte van Schrijfblogje.nl. Ik ging op onderzoek om mijn lang gekoesterde droom, bloggen, verder uit te werken. Durfde dat niet en liet het op de plank liggen. Pakte ik het in oktober op en ging ik vol door mijn angst heen om te doen wat ik wilde. En dat is waar we eindigen. Hier op mijn blog. Mijn blog staat voor angsten aankijken, doorvoelen en doen. Voor persoonlijke groei. Voor liefde, voor verbintenis en voor zijn.

Jij bent precies waar je moet zijn, net als ik. Laten we proosten op 2021. Waar we onze dromen verder mogen manifesteren. Op naar 2021. Zoals we hier in het zuiden zeggen: Goei roetsj en tot volgend jaar.