Angst voor de prikpen

Onze zoon is angstig aangelegd. Hij overdenkt alles, keer 100. Pas als hij er zeker van is dat hem iets lukt zal hij het proberen. Soms staat het hem enorm in de weg. Vaak heeft hij een liefdevol zetje nodig, maar uiteindelijk komt hij er wel. Helaas zijn er ook dingen waar hij gaandeweg angstig voor is geworden. Een van die dingen is prikken met een prikpen.  

Een aantal maanden geleden prikte hij wild in zijn papier. ‘Pas op! Dadelijk doe je je pijn, vriend’ zegt papa uit bezorgdheid. Niet lang daarna horen we een krijs en zien we de prikpen in zijn vinger steken… 

Knutselen is zijn favoriet. Na zijn eerste schooldag vertelt hij: ‘mama we moesten prikken, maar dat wilde ik niet’. Al snel denk ik terug aan het prikpen fiasco, een aantal maanden terug. Hem kennende zal hij er in eerste instantie alles aan doen om niet te hoeven prikken. De juf vond het oké, het was zijn eerste dag.  

Na een week of 2 komt hij vrolijk thuis: ‘mama, vandaag heb ik geprikt op school!’. Gelukkig is het een doorzetter en overwint hij zijn angst. Soms heeft het wat meer tijd nodig dan de andere keer. Vaker nog heeft hij liefdevolle aanmoediging nodig. Het voordeel van veel dingen eng vinden is dat je meer bewust bent van je nieuw vergaarde vaardigheden. Als hij een angst heeft overwonnen is hij apentrots op zichzelf.  

Vorige week kwam hij naar buiten met een groot a3 vel. ‘Kijk mama het paard van sinterklaas. Heb ik zelf gemaakt’. Mijn oog ziet alleen de dingen die hij heeft uit geprikt. Wat een stoer mannetje. Ik geef hem complimenten en hij ontvangt ze met plezier. Pas als ik thuiskom valt het mij op dat het betreffende paard vijf benen heeft…  

Mannetje je wordt o-zo-snel groot. Je mag trots zijn op jezelf!