Dankbaarweek #15

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Hoe ruk of gewoontjes je dagen ook kunnen voelen er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het maar je kopje koffie in de ochtend of omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er).

Afgelopen week heb ik veel geschreven in mijn journal. Heb ik huilend in een teamvergadering gezeten en gezegd wat op mijn lever lag. Heb ik openhartige gesprekken gehad met de man. Besloot ik niet weg te lopen als de beer op mijn pad verscheen, maar heb ik hem gesommeerd te vertrekken. Dat was spannend, want beren kunnen eng zijn en groot, maar niet die je op de weg tegen komt. Dat zijn knuffelberen. Zo dankbaar voor deze fijne gesprekken.

Aan het einde van de week werd ik twee maal verrast door een bezoekje van mijn lieve vriendinnetje. Onze vriendschap kwam tot stand in onze losbandige fase van het leven. Als we een boekje open doen over de eerste fase van onze vriendschap dan is lachen gegarandeerd en staan we zelf verstelt van alle onzin die we hebben uitgehaald. We waren niet vies van wijn, sigaretten en ouzo. De rest is history…

Wij zijn die irritante vriendinnen die in een gezelschap kunnen beginnen met: ‘weet je nog toen..’ en dan is het los (Beter zoek je dan een andere gesprekspartner, want dan ben je ons kwijt). We waren jong, wild en kunnen zeggen dat we geleefd hebben. Maar we zijn elkaar ook even kwijt geweest. Niet echt, want contact hebben we altijd behouden. De intense klik die we in het begin voelde was even onder gesneeuwd. Door de troebel wat het jongvolwassenleven met zich mee kan brengen.

We studeerde af en gingen de arbeidsmarkt op. Kwamen onze eigen onzekerheden en valkuilen tegen. Kregen beide een relatie en bouwde daar flink aan. Raakte onszelf kwijt, vonden onszelf weer en bouwde druk aan de toekomst. Toch hebben we elkaar nooit los gelaten, omdat we diep van binnen voelde dat het nog niet op was. We bleven energie erin steken. Soms tevergeefs.

Inmiddels kan ik zeggen dat we de klik van toen weer volledig zien en voelen. We hebben intense gesprekken gehad. Onze ziel bloot gelegd. Daarbij leerde ik wederom dat openhartig delen niet eng is, maar juist ontzettend waardevol. De troebel verdween als sneeuw voor de zon.

Ik ben dankbaar voor die eerste dag dat we elkaar zagen. Dankbaar voor de after work meal die we toen haalde. Dankbaar dat we nooit hebben opgegeven. Dankbaar voor de groei die we ieder afzonderlijk hebben gemaakt en de groei die onze vriendschap heeft gemaakt. Dankbaar voor de gesprekken die we hebben gehad. Dankbaar voor de gesprekken die we hebben.

We raken nooit uit gepraat en eindigen daardoor onze dates standaard te laat, waardoor we onszelf wel voor onze kop kunnen slaan (want kinderen en nachtrust enzo).

Dankjewel voor wie je bent en dat je er bent!

Als we het dan hebben over dankbaar zijn voor de kleine dingen… Weten jullie nog dat ik de man dankbaar was voor het opladen van mijn tandenborstel (omdat ik dat niet doe, want lui). Vast niet. Maar hier in huis is er een grapje uit ontstaan. Als hij het doet dan vraag ik hem of hij solliciteert voor een vermelding in dankbaarweek.

Doordat ik het heb benoemd in dankbaarweek weet hij dat ik dit enorm kan waarderen. As we speak staat de tandenborstel weer op de lader. Als ik het zie verschijnt er automatisch een lach op mijn gezicht. Hij heeft er weer aan gedacht en hij doet het voor mij! Dankjewel lieverd.

Spreek uit naar je dierbare waar je dankbaar voor bent, zodat zij weten wat je aan hen waardeert. Dan krijg je er alleen maar meer van.

A grateful heart is a magnet for miracles