Dankbaarweek #37

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Afgelopen weken legde ik de lat weer omlaag en kwamen wat oude overtuigingen op bezoek.

De afgelopen twee weken ben ik mijzelf enorm tegen gekomen in het werk. Of eigenlijk de afgelopen maanden al. Maar het piekpunt lag wel in de afgelopen weken.

Mijn beide directe collega’s waren met vakantie en dat betekende dat ik in mijn eentje het fort bewaakte. De lat ging omhoog. Ik moest en zou dit goed doen. Een hoop extra taken en spoedvragen op mijn bord. Bij voorbaat al gedoemd te mislukken. Ondanks dat ik wist dat dit pittig zou worden, was er een stemmetje dat maar al te graag wilde dat dit zou gaan slagen.

Dat werd mij op het zachtst gezegd een beetje veel. Ik kreeg een mental break down. Een echte. Tegen het hyperventileren aan. Ugly Cry. You name it. Hierdoor gebeurde eigenlijk een aantal hele mooie dingen.

Mijn mantra werd al snel: Ik doe wat ik kan. Ik doe wat ik kan.

Ik ben meteen open en eerlijk geweest bij mijn overige collega’s. Ik heb me enorm kwetsbaar opgesteld. Ergens vond ik dat spannend, want ik wil niet het hulpeloze meisje zijn. Ik heb lang naar de overtuiging geleefd dat ik het allemaal zelf zou moeten kunnen. Dat ik geen hulp zou moeten vragen. En ik zou moeten bewijzen dat ik het allemaal wel alleen kan. Soms komt hij dus nog even om de hoek kijken, die overtuiging. Dus ging ik dwars door die angst heen. Hier werd echt fantastisch op gereageerd.

Ik werd echt gedragen door de hele organisatie. Er werden hulptroepen opgetrommeld, er werd kritisch mee gekeken welk werk ik kon laten liggen. In wezen deden mijn collega’s niet heel veel. Maar tegelijkertijd deden ze heel veel. Ze hoorde me. Erkende me. Ze zagen me. Alleen dat al gaf lucht. Ik hoefde de last niet alleen te dragen. Gedeelde smart is halve smart.

Een collega belde hierdoor iedere dag even op om te vragen hoe het met mij ging. Anderzijds belde ze me ook om haar hart te luchten. Om even te kletsen. Om te klagen. Om te sparren. Om mijn mening te vragen.

Dit gaf mij echt een fijn gevoel. Van mens tot mens. Ik had niet het gevoel dat ze me zag als dat hulpeloze meisje dat het toch allemaal niet zou kunnen. Maar juist hierdoor kreeg ik het gevoel dat ze me ziet voor de vrouw die ik ben. Ik werd niet steeds gebeld met allemaal tips, adviezen of om te kijken of ik nog een wrak was. Nee, gewoon een gesprek van vrouw tot vrouw.

Ik heb me enorm gedragen gevoeld door de organisatie. Ik ben enorm dankbaar hiervoor. Wellicht waren die belletjes voor mijn collega’s maar iets kleins. Hooguit 10 minuutjes van hun tijd. Maar voor mij was het een enorm gebaar. Een groot cadeautje. Ik ben me er ook enorm van bewust dat dit niet op iedere werkplek zo gebeurt. Dat maakt me extra dankbaar.

Daarnaast kwam ik mezelf enorm tegen. Soms heb je een harde leerschool nodig. Die kreeg ik. Ik ben de mevrouw van de lijstjes. Lijstjes geven mij rust en overzicht. Die lijstjes had ik dus wel, maar als een kip zonder kop ging ik door mijn dag heen. De godganse dag was ik aan het switchtasken. Ik probeerde alles per telefoon te doen. Zodra ik een mail zag binnen komen, dan reageerde ik hier gelijk op. Telefoontjes nam ik allemaal op. Mijn to-do lijst totaal niet geordend op prioriteiten.

Inmiddels besef ik me dat ik mijn mailbox maar 2x per dag zou hoeven checken. Probeer ik heel bewust taakje voor taakje af te werken. Neem ik niet mijn telefoon op als ik midden in een taak zit. Dit soort dingen geven enorm veel rust. Nu ik het schrijf vind ik het zelf volledig voor de hand liggen. En kan ik dit allemaal al heel lang en prima. Op het moment dat ik midden in de storm zat, kon ik zelfs dit soort simpele dingen niet meer bedenken en uitvoeren.

De lat mocht weer een stuk lager. Dus legde ik hem twee meter lager.

Wat een opluchting. Ik voel zo’n dankbaarheid. Dat ik gezien word, gehoord word, gesteund en gedragen word. Dat ik iedere dag weer mag leren. Het iedere dag weer een stukje lichter voelt.

De afgelopen weken werkte ik overigens ook een hele boel over. Vrijwillige keuze. Heel bewust. Omdat ik er voor kies om de chaos te bestrijden, in plaats van de chaos te laten razen. Waar ik wel voor moet waken is dat dit geen gewoonte wordt. Balans is key.

Waar die overuren dan wel weer fijn voor zijn is dat ik dit jaar toch nog iets meer verlof op kan nemen dan in eerste instantie het idee was. Dankbaar!

Balans. Balans. Balans. Want vakantie nodig hebben, omdat je uren maakt om extra vakantie op te nemen is het natuurlijk ook niet.

Zorg goed voor jezelf mooi mens!