Dankbaar’week’ #49

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Vandaag doen we het iets anders en kijken we terug op de afgelopen 3 maanden.

Woah, Ik weet niet eens meer hoe dit moet. Maaaarrr, na 3 maanden radio stilte ben ik weer terug. Hoe dat eruit gaat zien, dat weet ik nog niet. Ik heb weer genoeg headspace om hier te zijn en alleen daarvoor ben ik al dankbaar.

In januari/februari kwam ik in een dipje terecht. Ik wilde dit niet echt aan mezelf toegeven. Ik moest en zou door van mezelf. Hoe kon het dat ik op dat punt was beland, ondanks alles wat ik al wist, wat ik al geleerd had. Allemaal hele harde gedachten. Alles was te veel..

Tot iemand me letterlijk moest vertellen dat als ik zo door ging ik recht op een burnout zou afstevenen. Die woorden kwamen binnen en hard ook. Ik wilde namelijk niet toegeven aan dat slecht voelen. Ik wilde me gewoon goed voelen. Volop in de weerstand van dat wat was.

Daar zat ook direct het probleem.
Het niet kunnen overgeven aan het leven en mee varen.
Verzet.
Weerstand.

Zo besloot ik even alles uit mijn agenda te schrappen, alles wat niet werkgerelateerd was. Cancelde mijn blog, mijn instagram, sporten, mijn zelfopgelegde ‘moetjes’ als dagelijks wandelen, genoeg water drinken etc. Ik cancelde 24/7 bereikbaar zijn.

De spiegel die me daar voor werd gehouden. Daar ben ik dankbaar voor. Het was precies wat ik op dat moment nodig had en al snel begon ik me alweer wat lekkerder in mijn vel te voelen.

Maar niet voor lang.. Mijn vader kwam in het ziekenhuis te liggen. Dankbaar dat het met hem momenteel naar omstandigheden goed gaat.

Mijn oma werd ziek. Werd ongeneeslijk ziek verklaard en na een kort, maar hevig ziektebed namen we afscheid van haar. Van haar aardse bestaan.
Alles kwam in die maand tegelijk.

Ik gaf me over. Over aan de grillen van het leven. Alleen doen wat nodig is. Nodig om iedereen gezond en wel op de been te houden.

Dit is het.
Dit is waar we mee moeten dealen.

Wat deze periode mij heeft opgeleverd? Dat ik consistenter journal dan ooit te voren. Ik schrijf, want schrijven geeft mij houvast. Geeft me een uitingsvorm. Ik schrijf dat wat mijn hoofd niet kan vatten. Ik vang de woorden die anders vervliegen, terugkomen, blijven hangen. Het geeft me inzicht en overzicht. Niet meer weglopen, maar er vol doorheen.

Ik ben dankbaar voor mijn lieve man die alle periodes met me mee vaart. Hoe woest de golven ook komen, hij is er. Hij zit naast me en laat niet los.

Ik ben dankbaar dat ik weer een beetje rijker ben geworden.
Rijker in ervaringen.
Rijker in lessen.

Dankbaar dat ik nog meer mag voelen. Doorvoelen en shit mag loslaten.

Dankbaar dat het leven ons gegeven is en dat we er potverdorie een mooi feestje van kunnen maken.

Dankbaar voor alle lessen van mijn lieve oma. Voor haar liefde, voor haar onvoorwaardelijkheid. Voor haar zijn.

Dankbaar dat ik er weer ben.

Fijne week lief mens, en tot snel!

Image by Lucas Wendt from Pixabay