Verwachtingen bijstellen van je dag in het ouderschap
Als ouder herken je het vast. We willen eigenlijk stiekem dat onze kinderen zich aanpassen aan ons. Soms doen ze dat, maar vaak moeten wij naar hen toe bewegen. Je hebt bedacht wat je allemaal wil doen op een dag. Hebt de kunst van plannen aardig onder de knie. Je plant niet te veel en geeft jezelf genoeg ruimte. Maar then life happens. Dan kun je niets anders dan je overgeven aan dat wat is en je verwachtingen bijstellen. Afgelopen week werd mijn oudste snoet ziek, dat werd pas duidelijk toen we al in de auto zaten en we wilde vertrekken naar school.
Benader de situatie vanuit nieuwsgierigheid
Dus de snoet oogde wat slapjes en ik twijfelde eventjes of ik hem toch naar school zou brengen. Hij was niet overduidelijk ziek. Hij gaf aan moe te zijn en had 10 minuten daarvoor aangegeven dat hij buikpijn had. Wat ook meteen weer verdween. Ik twijfelde of ik hem toch zou brengen. Een bizarre gedachten vond ik zelf. Want ik wil mijn zieke kind toch niet wegbrengen? Ik wil er voor hem zijn.
Dan kan ik er voor kiezen genadeloos hard voor mezelf te zijn. Maar als ik deze kwestie vanuit nieuwsgierigheid benader, dan kan ik het veel beter onderzoeken en begrijpen.
Mijn hele dagplanning ging op de schop. Alles moest ineens anders. BAM verandering. Daar gaan wij mensen niet zo goed op. Hallo reptielenbrein. Alles wat ik voornemens was moest ik per direct cancelen.
Heb je invloed op de situatie?
Eraan overgeven dat de situatie veranderd is vind ik nogal lastig en met mij vast meerdere mensen. We proberen invloed uit te oefenen op de situatie en soms gaat dat gewoon weg niet. Stap één is je dus echt afvragen of je er invloed op hebt? Is je antwoord nee, probeer het dan ook niet. Dat is vechten tegen de bierkaai. Wel kun je onderzoeken of je op iets van de situatie invloed hebt. In dit geval had ik bijvoorbeeld hulp kunnen inschakelen van naasten.
Bewustwording
Voor mij is bewustwording echt de sleutel. Ik schreef het van me af en besefte dat ik moeite had met mijn huishouden plannen. Wanneer moest ik nou wat doen? Voor mij zat daar nog een laag onder. Want ik had het gevoel dat ik er op dat moment in ons huishouden alleen voor stond. Dus ik moest het alleen oplossen.
Daarnaast heb ik van jongs af aan de overtuiging dat als je ziek bent je maar moet gaan proberen of het lukt. Niet aanstellen, door gaan. Dus ik verwachtte onbewust van hem dat hij dat ook zou doen. Terwijl ik inmiddels weet dat als je ziek bent je gewoon voor jezelf moet kiezen. Je ziet het al genoeg overtuigingen en gevoelens die hieronder speelde.
Zodra je bewust bent van je gedachten, overtuigingen en patronen kun je kiezen wat je er mee gaat doen.
Verwachtingen bijstellen en de lat niet zo hoog leggen
Mijn verwachting van de dag was dat ik aan het einde van de dag alles opgeruimd had en gekookt had en ook nog een blog had geschreven. Wat niet eens heel hoog ingezet was, zoals de dag eigenlijk zou verlopen. Maar toen de plannen wijzigde probeerde ik in eerste instantie nog alle ballen hoog te houden.
Ook besefte ik dat de ‘toekomstplanning’ in het gedrang kwam. Want wanneer moest ik alles dan wel doen? Ja hierdoor zou ik op andere dagen even iets meer aan het huishouden moeten trekken, of niet en dan was het wat rommeliger geweest. Kwestie van verwachtingen bijstellen. Wat mij dan helpt is om uit te spreken naar mijn gezin dat dingen even wat anders gaan lopen dan we eigenlijk hadden gepland. Dat haalt de lading er ook meteen af.
Focus verleggen
Vervolgens kan ik mijn brein niet zomaar uitzetten. Ik moet dan eerst even gaan zitten met mezelf en mijn gevoelens toelaten. Gewoon gaan voelen wat ik voel. Er even dwars doorheen gaan. Het gewoon ook even klote vinden. Er tegen vechten zorgt er immers voor dat het gevoel langer blijft hangen, waardoor ik me minder snel kan overgeven aan de situatie.
Daarna is het tijd om focus te verleggen. Ik ging voor de zorgtaken en knuffelen. We keken samen TV. Tussendoor deed ik wat dingen op mijn telefoon, zodat ik voor mijn gevoel een aantal nuttige dingen had gedaan. Dat kon namelijk wel nog. Hij wilde dat ik er was. Als hij een kramp kreeg dat ik hem zou kroelen en vertellen dat het snel weer over zou gaan.
Dankbaarheid
Ik legde de lat een stuk lager en stapte uit de piekergedachte. Was ik niet bewust geworden van mijn gedachten, dan kon ik niet mijn verwachtingen bijstellen en was het een zware dag geweest. Uiteindelijk kon ik intense dankbaarheid voelen voor de fijne kostbare momentjes. We hebben er met elkaar het beste van gemaakt. Ben ik er volledig voor hem geweest en hebben we eindeloos veel geknuffeld.
Kijk zeker aan het einde van zo’n vreemde dag terug op alles waar je dankbaar voor bent geweest. Wat ging er wel goed? Zodat je deze fijne herinnering meeneemt naar de volgende keer.
En zoals zoveel gaat. Uiteindelijk bleek de man een dag eerder weekend te hebben. Waardoor ik ontlast werd in al mijn ‘zorgen’ voor de toekomst. Het komt altijd goed.
Wat helpt jou om mee te varen op het moment? Laat het me weten in de reacties.