Dankbaarweek #17

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Hoe ruk of gewoontjes je dagen ook kunnen voelen er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er).

Afgelopen week was er weer eentje voor in de boekjes. Ach ja. Zo heeft iedere week wel wat.

Ik was echt toe aan een dag voor mezelf. Laatst had ik het er over met een vriendin. Zij vraagt af en toe een verlofdag aan, zodat ze even een moment voor zichzelf heeft, zonder kids. Ik doe dat normaal in de schoolvakanties. Dan breng ik de kinderen toch een dag naar de opvang. Vinden zij leuk, ik betaal er toch al voor en ik heb even wat me-time. Dat was nu al even geleden door tante C-orrie.

Een collega gaf op dinsdag aan dat zij op onze werklocatie moest zijn en het niet zo handig was als alle mensen die zouden komen ook daadwerkelijk zouden komen. Cadeautje. Je snapt dat ik met veel tegenzin mezelf op heb geofferd om een verlofdag in te leveren. Zo dankbaar dat dit cadeautje zich aandiende.

Diezelfde dinsdag had ik aan het einde van de dag een gesprek met mijn leidinggevende. Ik kan er nog niet teveel over loslaten, omdat ik het zelf allemaal ook nog niet weet. Maar hoe mijn verdere loopbaan er op dit moment uit gaat zien is even heel onzeker.

En weet je… Ik ben trots dat ik niet de lat sky high heb gelegd. Normaal zou ik nu bedacht hebben dat dit DE kans is om mijn droombaan te vinden. Om vervolgens volledig te panikeren en dan te bevriezen. Het was dus geen toeval dat vorige week het artikel: ‘Je droombaan vinden doe je zo’ online kwam.

Daarnaast was ik zo trots en daarmee dankbaar dat ik dinsdagavond de ogen uit mijn hoofd heb gejankt. De onzekerheid en de boodschap waren gewoon ruk. Ik ging dwars door het oncomfortabele gevoel heen.  

Je kunt je voorstellen dat ik na zo’n avond heel dankbaar was voor mijn alvast geregelde vrije dag op woensdag! Die avond was ik ook heel dankbaar voor de onvoorwaardelijke steun die ik dan krijg van de man.

Woensdag ging ik een dag tegemoet met een healing, yoga en een heerlijke lange wandeling. Ik liet het huishouden een hele dag liggen. Voor mij een unicum. Maar ik moest en zou voor mezelf alles uit deze dag halen. Of eigenlijk niets uit mijn dag halen. Gewoon doen wat goed voelt. Het was een heerlijke dag.

Op donderdag bleek de grote snoet ziek. Dus ging ik weer een hele strijd met mezelf aan om me geheel over te geven aan dat wat was. Na wat innerlijke conversaties lukte dat. Dat gaf me een heel dankbaar gevoel. Want ik kon er volledig voor de grote snoet zijn. Hij sliep lekker bij me en dat gaf me zo’n goed gevoel. Niets zo fijn als het slapende snoetje van je kinderen mogen bekijken.

Hij had veel pijn. Had een eendagsvirusje te pakken. Na wat WC bezoekjes, slapen op mama en heel wat uren bankhangen knapte hij op. Hoewel dat ergens heel vervelend voelt. Want de man kwam thuis en toen leek het net alsof ik het ziek zijn verzonnen had. De snoet knutselde naar hartenlust en wilde ineens eten. Maar, dan ben ik bovenal ontzettend dankbaar dat hij zich zo snel alweer goed voelde.

Vrijdag had de man plotseling vrij. Wat ik erg fijn vond. We hadden een goed, maar wel intens gesprek over de verdeling van de mentale last. Vonden elkaar even vervelend, maar kwamen er heel tevreden en goed uit. Hadden hierdoor een heel harmonieus weekend. Zo dankbaar voor het gesprek. Het gaf ons weer meer liefde, licht en lucht. Delen en luisteren is alles.

Kortom had ik een week van wat diepte punten en fijne momenten, maar voelde die diepte punten helemaal niet zo diep. Omdat ze er mochten zijn. In hun volle glorie. Ik ontving ze en onderging ze. Balans is zoiets als dit denk ik, hoop ik.

Wanneer was de laatste keer dat jij een paar uur voor jezelf hebt vrij genomen? Een paar uur waar je echt alleen hebt gedaan waar jij behoefte aan had? En als je conclusie is dat het veel te lang geleden is. Plan het in. Gun het jezelf.

Zorg goed voor jezelf