Dankbaarweek #20

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Deze week kwam ik mijn vriend weerstand weer eens tegen. Accepteren wat was en dat bracht een hoop rust en fijne momenten. Lees gauw mee.

Dankbaarweek 20 alweer. Dat betekent dat mijn blog inmiddels 20 weken live staat. Mijn streven is 3 maal per week posten, maar 2 keer per week is mijn minimum. Er is een ding dat niet onderhandelbaar is en dat is dankbaarweek. Ik heb er zelf heel veel aan. Alleen daar ben ik dus al dankbaar voor. Dat maakt dus ook dat dankbaarweek voor mij een gewoonte is geworden. Soms voel ik me even niet zo lekker als ik begin te schrijven. Maar ik begin er iedere week trouw aan en eindig altijd met een goed gevoel. Heb ik nu discipline?

Deze week mocht ik weer door een aantal barrières heen. Steeds weer is het een uitdaging, maar het brengt me zoveel. Dankbaar dat het me steeds weer lukt en het steeds makkelijker wordt. Ik herken de patronen. Ik ga in de twijfel, raak verstrikt in mijn hoofd en daar ontstaat weerstand. Als ik voorbij het verzet kom, dan kom ik tot handelen. Verzetten legt me letterlijk lam. Hoe fijn is het als dat lamme gevoel verdwijnt en het allemaal perspectief krijgt. In het moment voelt het echt kak en van daaruit komt rust. Zo voel ik steeds weer opnieuw dat het goed komt.

Op donderdagavond stond mijn favoriete date gepland. Wijntjes drinken met mijn lieve vriendinnetje. Ik had haar een tijdje niet gezien, omdat we onze agenda’s niet op elkaar afgestemd, mede dankzij de regels door tante C-orrie. Hoe fijn is het dan om elkaar weer te zien. Samen lachen, kunnen spuien, een luisterend oor en gewoon even samen zijn. Zo’n momenten doen goed en geven hernieuwde energie.

De nacht die daarop volgde verliep helaas wat minder. Ik had weer veel pijnklachten in mijn been waardoor ik uren in de nacht heb wakker gelegen. Heel vervelend. Op die momenten voel ik me alles behalve dankbaar. Ik moet er dan ook voor waken om niet te vervallen in de: waarom ik? Waarom weer? ah wel, je snapt hem. Het fijne is dat de pijnklachten in de ochtend vrijwel altijd verdwenen zijn. In de morgen ben ik dus altijd heel dankbaar dat ik weer kan opstaan en kan lopen zonder pijn.

Door het slaap gebrek begon mijn dag vrijdag wat stroef. De grootste uitdaging is om je daar aan over te geven. Weer door de weerstand heen en dan lukt ineens een hele boel. Voel je het thema van deze week? Ik begon uiteindelijk aan mijn to do’s onder het mom van: ‘wat lukt dat lukt’. Met die instelling lukte per ongeluk ineens heel veel. Daarmee creëer ik rust in mijn hoofd en legt het me niet lam, daar onstaat flow voor mij. Wat voelde dat fijn!

Bij de tijd dat de man thuis kwam van zijn werk voelde ik me heel dankbaar en fijn. Niet omdat ik ineens energie had, maar om wat allemaal gelukt was ondanks die verminderde energie. De man had net zoveel energie, maar toch besloten we nog even te gaan wandelen.

De grote snoet durfde nooit zo goed op zijn grote fiets. Maar donderdag was DE dag dat hij er zonder pardon op stapte en weg fietste. Dus dat moest geoefend worden tijdens die heerlijke avondwandeling. Tijdens het wandelen benoem ik naar de man: ‘fijn dat we toch gegaan zijn, he? ‘. Dat moest hij beamen. De frisse lucht en de blije snoetjes van de kids deden ons goed. We kwamen terug van de wandeling. Soms moet je iets doen waar je geen zin in hebt, maar doet het je wel goed.

Op zaterdag zouden de kids uit logeren gaan en zouden wij op bezoek bij vrienden. We hadden ons er enorm op verheugd, maar het kon helaas in verband met verkoudheidsklachten niet door gaan. Het voelde even zuur, maar eigenlijk voelde het vrij snel ook wel even lekker dat we lekker rustig aan konden doen. Het vervelende gevoel mocht er zijn, maar de voordelen ook. Om er het beste van te maken aten we een heerlijke nacho schotel. Genieten. We hebben een lekker keuteldagje gehad. Niets moest, alles mocht. Wat er in resulteerde dat het uiteindelijk een hele relaxte, maar toch nog een productieve dag was.

En de sleutel? We gingen niet in de weerstand. We accepteerde wat was (ook ons gevoel) en maakte er het beste van.

Fijne week, mooi mens!