Dankbaarweek #31

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Afgelopen week hadden we vakantie en pakte ik het journalen weer op.

Het schrijven lukt niet. Ik ben lamgeslagen. Voordat ik woorden en ideeën kan vangen zijn ze al verdwenen.  Zodra ik mijn handen probeer te sluiten om de woorden gaan ze er als wolkjes vandoor. Ik was mezelf überhaupt weer even kwijt en ik weet dat dit groeipijnen zijn. Even door een zware storm om vervolgens het licht aan het einde van de tunnel weer te zien. Dit klinkt misschien heftig, maar zo heftig is het ook weer niet.

Veel nieuwe dingen. Veel nieuwe beslissingen. Veel oude pijnen die weer naar boven komen. In plaats van in mijn pen te kruipen, ren ik er weer vandoor. Weg van de onrust. In de hoop dat de storm gaat liggen. Maar eigenlijk is dit tegen beter weten in, omdat ik weet dat de storm zich juist voed zolang ze niet kan razen. Ze zal groter worden en groter en groter. Ik probeer naar het oog van de storm toe te gaan. Daar waar het stil is. En dat kost heel veel energie. Energie dat ik vervolgens niet kan steken in dat wat me echt gelukkig maakt.

Met die storm probeer ik te leven. Ik probeer haar toe te laten. Te laten razen, zodat na regen zonneschijn kan komen. Maar dat blijkt niet zo makkelijk te zijn, omdat vluchten zo normaal is geworden. Het is mijn coping. Een copingsmechanisme die mij niet meer dient, maar die zo nu en dan wel haar hoofd om het hoekje steekt. Ze geeft zich niet zomaar gewonnen.

De afgelopen twee weken hadden wij al lekker vakantie. Dat was voor mij het moment, had ik me voorgenomen, om het schrijven weer op te pakken. In plaats daarvan begon ik te lezen. Lekker ontspannend. Dat klopt, maar als je er 4 boeken in één week er door heen jast is het niet meer alleen voor de ontspanning. Boeken lezen zorgt er voor mij op deze manier voor dat ik in het oog van de storm kan komen. Vluchten in fictie. Weg van de werkelijkheid.

Ik ren, ik vlucht, ik ga. De vakantie is overigens heerlijk en ik ben juist blij dat, door de vakantie, al deze gevoelens in haar volle glorie er kunnen en mogen zijn. Het zorgt er namelijk voor dat ik afgelopen week, uiteindelijk, wel weer in de pen ben gekropen. Mijn journal er bij heb gepakt. Al meer heb geschreven dan de afgelopen twee maanden bij elkaar. Dat voelt goed.

Dat ik mijn yogamat alweer heb uitgerold en weer echt heb kunnen leven in plaats van overleven. Dat overleven was nodig. En was prima. Ook daar ben ik dankbaar voor trouwens, dat ik dat prima kan vinden. Het lijkt op deze manier dat het maanden was van stress en zorgen. En eigenlijk klopt dat niet helemaal. Want ik kreeg aan de andere kant ook meer rust en stabiliteit. Alleen het gevoel dat keuzes maken en veranderingen met zich mee brengt voor mij zorgde voor onrust. Het gevoel van grip verliezen en grip proberen te houden. Accepteren dat je op sommige dingen geen grip krijgt.

Het waren weken van fijne gesprekken. Openheid. Meer joy toe kunnen laten. Meer grapjes maken. Dat overleven en dat leven, mag naast elkaar bestaan. Er komt weer ademruimte. De storm mag weer gaan liggen. Voor jou: Ik besef me dit pas al schrijvende. Van de week schreef ik namelijk in mijn journal dat ik paniek had en niet wist of de onrust ooit nog over zou gaan. Terwijl ik al schrijvende in mijn helikopter stap en alles van een afstandje bekijk, zie ik pas wat het me echt heeft opgeleverd. Waar ik echt dankbaar voor ben.

We gingen dit jaar niet op vakantie en enerzijds heb ik het daar zwaar mee, maar anderzijds ook helemaal niet. Voor mij is op vakantie gaan een escape aan de werkelijkheid. Precies dat wat ik altijd probeer te doen in het dagelijks leven. Deze vakantie is dus ook een levensles. Dat ik rust, kalmte en plezier kan vinden in mijn eigen omgeving. Dat ik daarvoor niet 100’en kilometers verderop in de zon hoef te zitten. Ik kan mijn huishouden best wel laten voor wat het is en de ontspanning zoeken in dat wat al is.

Over dat huishouden gesproken: We hebben de knoop door gehakt om nu echt een poetshulp in ons leven toe te laten. Ik heb er nog wat beperkende overtuigingen op zitten. Maar die mogen beetje bij beetje afbrokkelen. Ik mag mezelf dit nu gunnen en het voelt goed!

We hebben een heerlijke vakantie waarbij we iedere dag iets ondernemen. Het zij groots. Het zij klein. Het is allemaal fijn. De grootste verwachtingen die ik heb voor een vakantie hoeven niet groots te zijn. Even bijkomen is alles wat nodig is.

Waar ik dus echt dankbaar voor ben: Dat ik de afgelopen weken meer heb uitgeslapen dan in de afgelopen 4,5 jaar. HEERLIJK. Even opstaan zonder meteen op MOE-der-stand te hoeven gaan.

Enerzijds zijn het reurige weken. In mij, in mijn hart, in mijn buik, in mijn hoofd. Anderzijds zijn het heerlijke rustige weken waarin we genieten van en met elkaar. En juist leren genieten van dat wat we al hebben en dat wat al is.

Wees dankbaar lief mens. En schrijf het eens op, want het helpt echt 😉.