Dankbaarweek #32

Iedere week deel ik mijn week aan de hand van mijn dankbaarheden. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Al is het je kopje koffie in de ochtend of puur omdat je vanmorgen wakker bent geworden. Dankbaarheid maakt gelukkig(er). Afgelopen week hadden we vakantie en pakte ik het journalen weer op.

Afgelopen week was onze laatste vakantieweek. In het begin van de laatste vakantie week raak ik altijd een beetje in paniek. Balend dat het alweer bijna voorbij is en we willen nog zoveel. Toch bekruipt me op de helft van die laatste week ook altijd weer de behoefte naar structuur. Niet persé weer werken. Maar eerlijk. Werk zorgt wel voor structuur. Voor mij een teken dat al het lanterfanten zijn werk heeft gedaan en we trots mogen zijn op onszelf dat het weer is gelukt.

We hebben de laatste week nog ten volste genoten. We hebben nog twee dagen voor onszelf gehad. Waarin we onszelf hebben getrakteerd op wat nieuwe kleding en daarbij komend een ontzettend fijne dag met zijn tweeën. We kopen namelijk veel voor de kinderen, maar schuiven onszelf snel opzij. Dankbaar dat we deze ruimte even hebben genomen. ’s Morgens sta ik nu op en weet meteen wat ik aan kan doen.

Ik kwam trouwens met een voorstel om mijn werkplekje wat uit te breiden. Het bureau wat wij laatst maakten was schattig, stond gezellig, maar was niet praktisch. Het was te klein. Nu ik ook meer thuis werk, vond ik het niet zo’n fijn plekje meer. De man heeft dan aan een half woord genoeg. Dus binnen no-time had ik een ge-upgrade plekje. Tot noch toe heb ik er iedere dag eventjes aan gezeten. Heerlijk!

Op dinsdag hielden we een rust dag. Iedereen was er aan toe. Lekker lanterfanten. De man heeft daar altijd wat meer moeite mee, maar begint het gaandeweg te leren. Zo fijn dat we elkaar hierin kunnen aanvullen. Hij waakt er voor dat we niet teveel niks doen en duf worden. Ik waak er voor dat we niet te veel hollen en soms wel even lekker op de bank ploffen.

Deze week hebben we ons helemaal ondergedompeld in onze binnenwereld. In ons gevoel. In wie we zijn samen en in wie we zijn los van elkaar. Dingen geheeld, dingen ervaren, gehuild en gelachen. Gepraat, echt gepraat. Gevoeld. En gewoon zijn. Het was magisch.

Het was intens, maar mega waardevol. En eigenlijk heb ik er nog heel weinig woorden voor. Dus deze dankbaarweek is korter dan jullie gewend zijn. Maar soms heeft iets gewoon niet zoveel woorden nodig.

Ik heb op zo’n diep level mogen ervaren dat het oké is om alle gevoelens toe te laten en volledig door de storm heen te gaan. Dat ik het aankan en krachtiger ben dan ik zelf soms denk. Zoals ik ook al in dankbaarweek 31 aanhaalden is dat iets wat ik echt enorm lastig vindt. Ik vlucht liever weg voor onrust die ik ervaar, ondanks dat ik rationeel heel goed weet wat beter voor me zou zijn. Nu heb ik het tot in iedere vezel van mijn lijf mogen ervaren, doorvoelen en ik mocht zijn.  

Je mag gewoon zijn, lief mens! Wees je zelf. Je bent genoeg.